«Στις μέρες μου υπήρχαν λίγες διακοπές και ρεπό.
Ήμασταν ελεύθεροι μόνο τις Δευτέρες μετά τους αγώνες, μερικές φορές μπορεί και Τρίτες, αλλά τίποτα δεν ήταν προφανές.
Οι κανόνες ήταν αυστηροί, το αργότερο στις έντεκα το βράδυ έπρεπε να είμαστε στο ξενοδοχείο με τις πόρτες κλειστές.
Μηδέν πάρτι, μηδέν κλαμπ, μηδέν νυχτερινή ζωή.
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, αρκεί να εμφανιστείς στην προπόνηση και δεν μπορεί να σου πει κανείς τίποτα, ακόμα κι αν άργησες και δεν έχεις φόρμα.
Στην καλύτερη περίπτωση, είναι δικό σας πρόβλημα και του μανατζέρ σας.
Τότε, όμως, δεν μπορούσες να βρεις άκρη, έπαιρνε τηλέφωνο η ομάδα στο σπίτι, στο σταθερό - μόνο αυτό υπήρχε - και αν δεν απαντούσες, υπήρχε πρόβλημα.
Ήμασταν ιδιοκτησία της ομάδας.
Αυτοί αποφάσιζαν για τη ζωή σου.
Αλλά ήμουν καλά με αυτή την κατάσταση, το βρήκα λογικό, σοβαρό.
Επένδυαν και ήσουν η επένδυσή τους.
Ήταν προς το συμφέρον όλων να αποδώσει.
Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες ασάφειες και σε ασάφειες ανθεί η αντιεπαγγελματική συμπεριφορά και από τις δύο πλευρές.
Αυτή η ακαμψία των σχέσεων απλοποίησε τα πάντα.
Ακόμη και με τους συμπαίκτες, η ζωή ρυθμιζόταν από ακριβείς τελετές και κανόνες.
Δεν έχω κάνει ποτέ λάθος, δεν έχω πέσει σε παράπτωμα, δεν έχω αργήσει ούτε μια φορά».
Ντίνο Τζοφ
Άλλοι άντρες, άλλες εποχές, άλλο ποδόσφαιρο