Κάποτε ο Άη Βασίλης με μαύρη σγουρή περούκα, άσπρο σορτς, γαλάζια φανέλα και το νούμερο δέκα τυπωμένο στην πλάτη του, έφτασε στη Νάπολι. Όλοι βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν.
Όλοι έγραφαν με μαρκαδόρο το νούμερο 10 στο φανελάκι τους και έβγαιναν έξω, κανείς δεν πρόσεχε την λεπτομέρεια, γιατί όλοι περιμέναν να δουν αυτόν.
Η Νάπολι κατάφερε να παραμερίσει καθημερινά προβλήματα για να δώσει στον εαυτό της μια χαρά, ένα χαμόγελο. Μόλις γεννήθηκε ένα κίνητρο για όλους, ένας φίλος που ήταν έτοιμος για όλα.
Ηταν η πρώτη φορά που η Νάπολι αισιοδοξούσε και ένα όνομα αντηχούσε και δονούσε την περιοχή, πάντα το ίδιο όνομα…
”Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο”.
Εγινε ο υπερήρωας.
Την ημέρα του πρωταθλήματος, μια ολόκληρη πόλη ξεχύθηκε στους δρόμους.
Όλα βαμμένα μπλε.
Παντού η εικόνα του.
Ολοι έκλαιγαν απο χαρά.
Τι υπάρχει στον κόσμο πιο σημαντικό από ένα χαμόγελο, μια κίνηση στοργής, μια αγκαλιά με έναν ξένο, μια γιορτή για μια νίκη??Ίσως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απο την χαρα και το χαμόγελο και όλα αυτά τα μάτια δάκρυσαν για τον Diego Armando Maradona.
Όπως σε πολλές ιστορίες, οι υπερήρωες δυστυχώς, κάποια στιγμή, αφήνουν μια στενοχώρια στην ψυχή των δικών τους ανθρώπων. Το σίγουρο είναι οτι θα συνεχίσεις να ζεις στην καρδιά κάθε παιδιού που βάζει φανέλα και σορτς και ονειρεύεται το 10 στην πλάτη του και να βγει στους δρόμους για να κλωτσήσει μια μπάλα.
