Πολλοί μιλάνε για το σώμα του και για το πόσο δυνατός ήταν στις μονομαχίες και στο “τζατζαρισμα” με τους αμυντικούς.

Επίσης, πολλοι λένε για την έκρηξη του και για την δυναμη που ειχε, όταν ερχόταν σε κόντρα με τον εκάστοτε αντίπαλο.

Πέρα από το ποδόσφαιρο, ο Ντιέγκο, είχε μεγάλη αγάπη και για την πυγμαχία, έκανε προπονήσεις πολύ συχνά, ενώ δεν ήταν και λίγες οι φορές σε μικρότερη ηλικία, που ακολουθούσε μόνο το πρόγραμμα πυγμαχίας.

Ήταν από τους πρώτους που κατάλαβε την σπιρτάδα του συγκεκριμένου αθλήματος και ένιωθε πολύ καλύτερα, ενώ βοηθηθηκε και στα προβλήματα που είχε στην σπονδυλική στήλη.

Το μποξ σίγουρα δεν τον έκανε αργό, όπως πολλοί θα πίστευαν αλλά του πρόσθεσε έκρηξη.

Τα πόδια του απ’την αλλη ήταν “τσιμεντένια” όσοι τον αντιμετώπισαν πάντα έκαναν λόγω για την δύναμη του, πέρα από την αδιανόητη ντρίμπλα του και τον τσαμπουκά, να πηγαίνει κατά μέτωπο στην αντίπαλη άμυνα, όταν η μπάλα έκαιγε.

Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό, πάντα η ενασχόληση με κάποιο άθλημα βοηθάει το σώμα, αλλά πάντα υπάρχει και ο παράγοντας κληρονομικότητα και ο παράγοντας ταλέντο, όπου στο τελευταίο, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα.

Ο Θεός τον δημιούργησε για να παίξει ποδόσφαιρο και να λατρευτεί, ως Θεός του ποδοσφαίρου.