”Λόγω του πώς ένιωθα σωματικά, θα μπορούσα να παίξω μέχρι σαράντα ετών σε υψηλό επίπεδο.

Αλλά η ζωή συχνά σε βάζει μπροστά σε αφάνταστες δυσκολίες.

Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή που ήμουν παίκτης της Λάτσιο, ένιωθα οτι ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου.

Τότε γεννήθηκε ο γιος μου Ματέο, ο οποίος δυστυχώς, εκ γενετής, έπασχε από μια σοβαρή μορφή αναπηρίας…. την επιληψία.

Έτσι για αρκετά χρόνια περνούσα τις μέρες μου ανάμεσα σε γήπεδο και νοσοκομεία.

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ο Mατέο έφυγε από αυτή τη γη.

Η γυναίκα μου και εγώ έχουμε περάσει τον χειρότερο πόνο που θα μπορούσε να περάσει ποτέ ένας άνθρωπος.

Είναι αδύνατο να το χωνέψεις.

Η δύναμή μας ήταν πάντα να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι χειρότερα από εμάς.

Στηρίξαμε ο ένας τον άλλον και προχωρήσαμε, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να αντιδράσουμε.

Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο για μένα, ήταν η σωτηρία μου.

Όταν σταματάς το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, καταλήγεις να μην κάνεις τίποτα και αυτό έχει πολύ μεγάλο αντίκτυπο.

Αντ’ αυτού, με τον Τζίτζι Λεντίνι, που είμαστε φίλοι από παιδιά, πήγαμε να παίξουμε σε μια ομάδα κοντά στο σπίτι μας και περάσαμε τρία υπέροχα χρόνια.

Ήταν πραγματικά θεραπευτικό για μένα.”

Ντιέγκο Φουζέρ