“Tις τελευταίες μου μέρες στην Ιταλία ήμουν σα να οδηγούσα ένα πολύ γρήγορο αυτοκίνητο χωρίς φρένα, το οποίο δεν μπορούσε κανείς να το σταματήσει.

Αλλά αυτό δεν είχε σημασία για κανέναν.

Οταν με συνέλαβαν στο Μπουένος Άιρες, κάποιος μου είπε…

”Και τώρα, τι θα πω στον γιο μου??”

Δεν τον ένοιαζε ο Μαραντόνα, ο οποίος περνούσε δύσκολα, δεν τον ένοιαζε ότι κινδύνευε ο Ντιέγκο.

Είμαι κι εγώ άνθρωπος με ευαισθησίες, με συναισθήματα.

Ο κόσμος ανησυχούσε για το σπασμένο του είδωλο, το παιχνίδι που είχε καταστραφει.

Και δεν του πέρασε καν από το κεφάλι του, ότι το παράδειγμα για τον γιο του θα πρέπει να είναι αυτός, όχι ένας παίκτης ποδοσφαίρου.

Ο γονιός πρέπει να είναι παράδειγμα για το καθε παιδί.

Εγώ σε αυτές τις σκοτεινές στιγμές δεν ένιωθα σα να ήμουν σύμβολο, δεν μπορούσα να εκπροσωπήσω κάτι, κινδύνευα.

Ομολογώ την αδυναμία μου, τα λάθη μου, τα πάθη μου, ακόμα κι’αν η περηφάνια μου, με έκανε να σταθώ στα πόδια μου”.

Ντιέγκο Μαραντόνα