“Ηταν το 1985.

Εκείνη την εποχή ο Ντιέγκο Αρμάντο ήταν ήδη «Μαραντόνα», ήταν ήδη τεράστιος χαρακτήρας και είχε συνδεθεί με όλους και ειδικότερα, με τον Πιέτρο Πουτσόνε, έναν ταλαντούχο παίκτη που στη συνέχεια έχασε τον εαυτό του λίγο κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Ο Πιέτρο ζούσε στην Acerra, ένα μικρό χωριό μόλις δεκαπέντε χιλιόμετρα από τη Νάπολι και επικοινώνησε μαζί του ένας πατριώτης του, ο γιος του είχε μια τρομερή και σπάνια ασθένεια, μόνο μια ακριβή εγχείρηση στο εξωτερικό θα μπορούσε να τον σώσει.

Ζήτησε λοιπόν από τον Puzone να οργανώσει ένα φιλικό στην Acerra ώστε τα χρήματα να δοθούν σε φιλανθρωπίες για αυτόν τον ευγενή σκοπό.
Η ομάδα δεν έλαβε καν υπόψη την υπόθεση.

Οι επιχειρήσεις και τα συμφέροντα ήρθαν πρώτα, ακόμα και τότε.
Ο Pietro όμως λόγω της ισχυρής φιλίας του με τον Ντιέγκο, αποφάσισε να απευθυνθεί απευθείας σ’αυτόν.

Η απάντηση ήταν σοκαριστική…

”Γαμ… τους Lloyd’s του Λονδίνου. Αυτό το παιχνίδι πρέπει να παιχτεί γι’αυτό το παιδί!”
Όλα, τότε, γρήγορα έγιναν συγκλονιστική πραγματικότητα, όπως μόνο αυτός μπορούσε να κάνει.
Πλήρωσε δώδεκα εκατομμύρια λιρέτες από την τσέπη του στις ασφαλιστικές για να καλύψει κάθε κίνδυνο, μπήκε στο γήπεδο εναντίον του Τορίνο και σκόραρε παρά το πρόβλημα με τους προσαγωγούς και την επόμενη Δευτέρα εμφανίστηκε ξανά…
Βρεθήκαμε να κάνουμε ζέσταμα στη μέση ενός πάρκινγκ σε μια απολύτως σουρεαλιστική κατάσταση.

Και βρεθήκαμε σε ένα γήπεδο που έσπερναν πατάτες, αυτό είναι κάτι παραπάνω από ποδόσφαιρο, για να ξεκινήσουμε εκείνη την πρόκληση που είχε αποφασίσει να δεχτεί ολόψυχα ο Ντιέγκο.
Ο Diego άρχισε να τρέχει, να λερώνεται με λάσπη και να δημιουργεί θαύματα με την μπάλα με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που τον ξεχώρισε.
Ο στόχος τελικά, είχε επιτευχθεί, τα λεφτά συγκεντρώθηκαν και το παιδί θα μπορούσε να κάνει αυτή τη σημαντική εγχείρηση.
Το ματς από μόνο του, θα μπορούσε να έχει μικρή σημασία για οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο, ίσως, αλλά όχι για τον Ντιέγκο.
Του λέγαμε…

-“Μην υπερβάλλεις Ντιέγκο. Έχεις ήδη κάνει τόσα πολλά… “
-”Δεν έχετε καταλάβει ποιος είναι ο Μαραντόνα, παίζω μόνο για να κερδίσω, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος!”
Στην καρδιά μου και στις αναμνήσεις μου εκείνη η μέρα αποτυπώνεται ως εξαιρετικό σύμβολο εγγύτητας, ειλικρινούς συμμετοχής, καρπός μιας παράλογης επιλογής (επιλογή καρδιάς!), απολύτως αδιανόητο για έναν ποδοσφαιριστή στις μέρες μας αλλά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ακόμα και τότε, δεν υπήρχε κάποιος που θα δεχόταν να παίξει. “
Τσίρο Φεράρα