5 Ιουλίου 1984…
«Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολι, γιατί είναι όπως ήμουν εγώ όταν ζούσα στο Μπουένος Άιρες».
Η διάσημη φράση κατά την παρουσίαση στο στάδιο Σαν Πάολο μπροστά σε 70 χιλιάδες θεατές…
Σήμερα το ίδιο στάδιο ονομάζεται «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα».
Η Νάπολι σταματά να ονειρεύεται και αρχίζει να ζει το όνειρο που ονομάζεται Μαραντόνα.
Εκείνη την ημέρα, δεν έφτασε ένας ποδοσφαιριστής…
Έφτασε ένας βασιλιάς, ένα σύμβολο, ένα αργεντίνικο θαύμα!
Είναι 6.30 μ.μ. στις 5 Ιουλίου του 1984 και από τα έγκατα του γηπέδου Σαν Πάολο, ένας κοντός νεαρός άνδρας με ένα κεφάλι γεμάτο από σγουρά μαύρα μαλλιά περνάει μπροστά από 50 κάμερες και 50 φωτογράφους και μια τεράστια βοή αντηχεί από τη μια άκρη των γεμάτων κερκίδων μέχρι την άλλη.
Είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, η πρόσφατη μεταγραφή της Νάπολι από την Μπαρτσελόνα, που ανεβαίνει τις σκάλες για το νέο του βασίλειο και η σκηνή των επτά μοναδικών χρόνων που θα σημάδευαν το υπόλοιπο της ζωής του.
Οι Ναπολιτάνοι “tifosi” δεν γνώριζαν ακόμη ότι είχαν μπροστά τους τον καλύτερο παίκτη στην ιστορία, έναν ανθρώπινο Θεό που θα άλλαζε για πάντα την πορεία μιας ταπεινής ομάδας που σε όλη της την ιστορία παρακολουθούσε από μακριά τους μεγάλους της βόρειας Ιταλίας. Δύο Scudetti , ένα Κύπελλο Ιταλίας , ένα Supercoppa Italia, ένα Κύπελλο UEFA, 259 συμμετοχές και 115 γκολ έμελλε να έρθουν και ακόμη και αν ένας ταξιδιώτης από το μέλλον μπορούσε να τους τα εξηγήσει με λεπτομέρειες, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το πίστευε, αν σκεφτεί κανείς ότι την προηγούμενη σεζόν η ομάδα απείχε μόλις έναν βαθμό από τον υποβιβασμό στη Serie B.
