Δεν ήταν o τέλειος, γιατί άφησε τα πάθη του να τον παρασύρουν και μάλλον γι’ αυτό εξακολουθεί να είναι τόσο αμφιλεγόμενη φιγούρα σήμερα.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι ίσως αυτή η ατέλεια που έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους να τον αγαπήσουν.

Ο Ντιέγκο δεν ήταν η μυθολογική και αψεγάδιαστη φιγούρα που συχνά την συνδέουμε με έναν ήρωα.

Ήταν άνθρωπος, όπως όλοι μας και όπως όλοι μας είχε μια σκοτεινή πλευρά, που δυστυχώς τον εμπόδισε αρκετές φορές σε όλη του τη ζωή.

Και είναι ακριβώς αυτή η σκοτεινή πλευρά που ίσως τον πήρε μακριά μας πολύ γρήγορα, στα εξήντα του χρόνια, μια μέρα που έγινε στενάχωρη για εκατομμύρια θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο.

Ωστόσο, αυτό που οι σκοτεινές πλευρές του δεν θα σβήσουν ποτέ, αφορά αυτό που ο Ντιέγκο έδειχνε κάθε φορά που έβγαινε στο γήπεδο, γιατί μέσα στο γήπεδο είδαμε την καλύτερη εκδοχή του.

Η εκδοχή του απαλλαγμένη από σκέψεις, διασκεδαστική και γεμάτη έμπνευση και φαντασία. Η εκδοχή που έκανε πολλά παιδιά να ερωτευτούν το ποδόσφαιρο και μετά, κάθε φορά που κατέβαιναν στο δρόμο για να παίξουν με φίλους και κατάφερναν να ντριμπλάρουν πάνω από δύο αντιπάλους, φώναζαν το όνομά του, σε κάτι που πολύ συχνά ήταν αναφορά σε ένα από τα πιο όμορφα γκολ που έχετε δει ποτέ, αυτό με την Αγγλία.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, αφησε ένα αγεφύρωτο κενό στον κόσμο του ποδοσφαίρου.

Ήταν διαφορετικός.

Ηγέτης, τους προστάτευε όλους.

Τους τελευταίους, τους έκανε πρώτους και τους συνόδευσε σε εκείνο τον αέναο πόθο της λύτρωσης.

Και πώς το έκανε;

Έδεσε σφιχτά τα παπούτσια του και όλα τ’αλλα γινόταν με φυσικό τρόπο.

Όσο κι αν τον κλωτσούσαν, μετά σηκωνόταν ανάλαφρα, παρόλο που κουβαλούσε έναν λαό στους ώμους του.

Γιατί δεν ήταν βάρος.

Ήταν το ερέθισμα.

Η δεύτερη οικογένειά του.