«Όταν ο Ντιέγκο πλησίαζε, περίμενα να σταματήσει την μπάλα με οποιονδήποτε τρόπο κάποια στιγμή, ακόμα και στο μισό μέτρο και μετά να έρθει προς το μέρος μου. 
Κανείς στον κόσμο δεν έχει καταφέρει ποτέ να το κάνει έτσι αυτό, τόσο εύκολα και σε οποιαδήποτε πιθανή συνθήκη.
Ποιος ήταν ο Μαραντόνα;
Ο σπουδαιότερος όλων των εποχών, ο πιο αξιομνημόνευτος καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου.
Τους αγαπώ τους καλλιτέχνες. 
Και πάντα τους ζήλευα γιατί ξέρουν να δημιουργούν.
Είμαι τερματοφύλακας και η δουλειά μου είναι να αποκρούω τη δημιουργικότητα των άλλων, αυτό είναι όλο.
Δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να τον κρίνω γιατί η τέχνη είναι έπαρση, τα φωτίζει όλα. Ένας καλλιτέχνης δεν συμπεριφέρεται όπως οι κοινοί θνητοί.
Ο Ντιέγκο ήταν το πιο ιδιαίτερο φαινόμενο που έχω δει ποτέ σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Καλύτερος από τον Πελέ, κατά τη γνώμη μου.
Ο Βραζιλιάνος ήταν ίσως πιο ολοκληρωμένος σωματικά αλλά λιγότερο ευρηματικός, λιγότερο τρελός.
Στο Μεξικό το '70 ήταν απίστευτος, ήταν υπέροχος, αλλά δεν ήταν ο Ντιέγκο».
Ντίνο Τζοφ