22 Ιουνίου 1986…

Το πρόσωπο κάποιου που όχι μόνο θα έγραφε ιστορία, αλλά και θα την έπαιρνε και θα την έπλαθε, με τον δικό του τρόπο.

Εκείνη την ημέρα, ο πιο ανθρώπινος από τους Θεούς αποκαλύφθηκε στον κόσμο.

Η πεμπτουσία του Ντιέγκο περικλείεται σε λίγα λεπτά.

Το περήφανο βλέμμα, το εξωπραγματικό ταλέντο που έφτανε στα όρια ενός είδους ανέφικτης τεχνικής αλαζονείας, οι αντιφάσεις και οι αδυναμίες, η παντοδυναμία και η μαγεία, ο κακός και ο πρωταθλητής, το χέρι του D10S και η τέχνη της μπάλας, των Μαλβίνων και των Αζτέκων, η μπάλα και η ζωή.

Όλα ανακατεμένα, όλα μαζί, ανεξιχνίαστα, αχώριστα, παράλογα, υπέροχα, άπειρα.

Ένα γκολ τεράστιο, δώρο για τον λαό του, για κάτι που ξεπερνούσε το ποδόσφαιρο.

Και μετά δέκα δευτερόλεπτα και οκτώ δέκατα που ειπώθηκαν αιώνια από τον Βίκτορ Ουγκό Μοράλες τυπωμένα στη μνήμη μας, αυτού του αθλήματος και της ανθρωπότητας.

Αυτό που σταματάει τον κόσμο και του λέει ότι ο ισχυρότερος όλων είχε φτάσει, τέλος των συζητήσεων, τέλος της ιστορίας.

Είναι απλώς ο σπουδαιότερος όλων των εποχών.

Ο Ντιέγκο!