Τι είχε στο βλέμμα του;

Ένα σύμπαν χωρίς γέλιο, η φτώχεια ξεχειλίζει, το νερό είναι λιγοστό, υπάρχει μόνο μια βρύση, αλλά πρέπει να είσαι δυνατός για να αντέξεις, να βγεις και να παίξεις, να φύγεις από αυτό το μέρος.

Κοίτα προσεκτικά, οι μπούκλες δεν έχουν βγει ακόμα στο κεφάλι του.

«Πελούζα» τον φωνάζουν και το μυαλό του είναι σε εγρήγορση, ιδρώνει την φανέλα του σαν ιερό σάβανο.

Κοίταξε στον καθρέφτη, κοίταξε αυτό το πρόσωπο που σχεδίασε ο Θεός για να γίνει έμβλημα του ποδοσφαίρου, γιατί σε ήθελε έτσι, φτιαγμένο από πηλό και χρυσό, διαφορετικό από όλους τα άλλους.

Σίγουρα πονάει η κοιλιά του, τρίζει, παραπονιέται απο την πείνα.

Ωστόσο, κάθε φορά που κυνηγά την μπάλα, ξεχνάει πόσο άσχημα περνάει.

Το σπίτι του είναι αυτό, Azamor 523, σχεδόν στη γωνία του Mario Bravo.

Η τσίγκινη στέγη, η τρύπα στο ταβάνι, οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι, η αέναη λάσπη.

Κι’αυτός που αγωνίζεται να ανθίσει, παρέα με την πράσινη ελπίδα των ζιζανίων.

Δεν θα ξεχαστεί ποτέ το βλέμμα του Ντιεγκίτο.

Αυτά τα μυστηριωδώς χρωματιστά μάτια, έσκασαν από όνειρα σαν κρύσταλλα εν μέσω πολέμου.

Σε εκείνη τη γωνιά του κόσμου, είναι το φως και η μνήμη.

Μόνο ο Θεός ξέρει τι ονειρεύεται ο μικρός Ντιεγκίτο.

Μόνο ο Θεός ξέρει τι τόχο έβαλες…

Τι κοιτάς, Ντιέγκο;

Τι βλέπεις που δεν το βλέπουμε;

Από τον Adrián Michelena για τον Ντιέγκο!