”Ήξερα ότι όταν ήμουν μικρός, οι συνθήκες διαβίωσής μου ήταν μπερδεμένες.
Η μητέρα μου λάμβανε τον μισθό της και περίσσευαν λίγα δολάρια για τις επόμενες δύο εβδομάδες μετά την πληρωμή δόσεων και λογαριασμών και υπήρχαν τέσσερα παιδιά.
Ήξερα ότι έπρεπε να αλλάξει κάτι.
Αν θέλεις να πετύχεις, πρέπει να κάνεις θυσίες.
Μεγάλη θυσία είναι να σφίξεις τη ζώνη σου και όλοι να σε κοιτούν σα να είσαι τρελός.
Τότε κέρδισες τη μάχη.
Αυτή είναι η ζωή.
Εγώ είμαι εδώ και ακόμα παλεύω.
Υπάρχουν παιδιά που με παρακολουθούν και με θαυμάζουν.
Ο γιος μου με κοιτάζει με θαυμασμό.
Πρέπει να είμαι παράδειγμα για τον γιο μου, ώστε όταν μεγαλώσει και αρχίσει να γκρινιάζει και να παραπονιέται, να μπορώ να του δείξω τι πέρασα εγώ και πώς αντέδρασα στις δυσκολίες.
Αυτό θέλω για τα παιδιά μου.
Ο περισσότερος κόσμος θα τα είχε παρατήσει στην θέση μου, έπαθα ρήξη χιαστού στην τέταρτη σεζόν μου, άλλοι θα είχαν αποσυρθεί.
Οικονομικά είμαι καλά.
Όλα αυτά που κάνω τα κάνω γιατί αγαπάω το μπάσκετ. Αισθάνομαι ότι μπορώ ακόμα να παίξω μπάσκετ, δεν έχω χρόνο να λυπάμαι τον εαυτό μου.
Δεν θέλω να λέω ‘κοιτάξτε με’ ή ‘δείτε τι έκανα κάποτε’.
Δεν έχω χρόνο γι’αυτό.
Γράφω την ιστορία με τον δικό μου τρόπο.”
Ντέρικ Ρόουζ