′′ Xάσαμε στο Μονουμεντάλ και παίξαμε τον επαναληπτικό στο Μπομπονέρα…
Ηταν κάτι φανταστικό, ήταν ένα σόου από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αλλά ήταν λιγότερο σημαντικό από αυτό που συνέβη μετά το τελικό σφύριγμα.
Η Ρίβερ προκρίθηκε, οι οπαδοί ήταν όλοι όρθιοι με περηφάνια τραγουδώντας και χειροκροτώντας.
Την επόμενη Κυριακή ήταν πάλι εκεί ζητωκραυγάζοντας, δεν άκουσα προσβολές ή σφυρίγματα.
Βεβαια αν διαβάσεις σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα τραβάς τα μαλλιά σου, αλλά εγώ μιλάω για το γήπεδο.
Εκεί η Μπόκα είναι θρησκεία.
Πριν από ένα παιχνίδι, οι οπαδοί ήρθαν και μας μίλησαν. Περίμενα τα συνηθισμένα πράγματα…
′′ Πρέπει να κερδίσετε αλλιώς θα σας κυνηγησούμε, θα σας δείρουμε όλους ”
Αντίθετως, ακόμα και με νευριασμένα πρόσωπα, μας είπαν…
′′ Πρέπει να παίζετε με υπερηφάνεια, με αξιοπρέπεια. Είμαστε οικογένεια, ότι και να γίνει είμαστε μαζί σας “.
Νόμιζα ότι ήμουν σε άλλο πλανήτη.
Ζητούσαν φανέλες Μπόκα από όλο τον κόσμο και κάποια στιγμή δεν υπήρχαν πια.
Οι άνθρωποι δεν το πίστευαν αλλά ήταν έτσι.
Έτσι κάλεσα έναν διευθυντή από την Μπόκα και του ζήτησα να μου στείλει εξήντα φανέλες.
Του είπα…
′′ Στείλε μου και θα τα πληρώσω όλα”.
Είχα συνηθίσει εδώ στην Ιταλία, στη Ρώμη αλλά και στο Μιλάνο και στη Γιούβε, τις φανέλες τις πληρώνεις.
Σου δίνουν αυτή που παίζεις αλλά αν θες περισσότερες πρέπει να πληρώσεις.
Ο διευθυντής είπε…
′′ Ο πρόεδρος μου είπε ότι σου δίνει τις φανέλες και δεν πληρώνεις τίποτα.
Είμαστε υπερήφανοι για εσένα, οταν μιλάς για εμάς, για την Μπόκα, κάνεις καλό στον θεσμό μας.
Είναι τιμή για εμάς να σου δώσουμε όσες φανέλες μας ζητήσεις.′′
Είναι μια ωραία κίνηση που σε κάνει να καταλάβεις ότι είναι οικογένεια.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν είναι σωστά, δεν είναι όλα τριαντάφυλλα και λουλούδια, ωστόσο, παρά τα ελαττώματα που έχουν είναι ένας διαφορετικός κόσμος από όλους τους άλλους και μ’αρέσει πολύ η νοοτροπία τους.”
Ντανιέλε Ντε Ρόσι
”Θα ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο ακόμα και στα πενήντα. Είχα μια καλή καριέρα, έπαιξα μαζί και ενάντια στους καλύτερους στον κόσμο. Όμως η καριέρα ενός παίκτη τελειώνει κάποια μέρα.
Θα υποφέρω λίγο όταν βλέπω ποδοσφαιρικούς αγώνες, αλλά αυτή είναι η ζωή ενός ποδοσφαιριστή.
Η ισχυρότερη ανάμνηση από την Μπόκα…
Η αγκαλια με τον κόσμο της ομάδας και η συνάντηση με τον Μαραντόνα, μία εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.”
