«Το γκολ κόντρα στην Αταλάντα ήταν μια ξεχωριστή στιγμή, το πρώτο μου γκολ με τα νεαρτζούρι.

Το περίμενα τόσο καιρό, το ήθελα και έφτασε λίγο μετά τον τραυματισμό στο κεφάλι, ήταν μια όμορφη στιγμή, η αγκαλιά των συμπαίκτων και η στοργή του γηπέδου με συγκίνησε.

Βλέποντας τα αγόρια να έρχονται να με αγκαλιάσουν και να φιλήσουν την ουλή μου, πείτε μου εσείς πόσο πολύ άξιζε αυτό το γκολ, ήταν πραγματικά συγκινητικό.
Τι ήταν αυτή η ουλή;

Ένας άσχημος τραυματισμός που ευτυχώς τον ξεπέρασα σε λίγους μήνες τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.

Πάντα έμαθα στη ζωή να παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται αλλά και να ξέρω πώς να ξανασηκώνομαι.

Στο τέλος αυτό που έχει σημασία είναι να γυρίσεις σελίδα και να κάνεις ό,τι μπορείς για να μαζέψεις ότι άφησες πριν από έναν τραυματισμό.

Τότε είχα την ευλογία να είμαι σε μια ομάδα που μου έχει δώσει τόσα πολλά, ξεκινώντας από τον Πρόεδρο και φτάνοντας σε όλους όσους εργάζονται εκεί και έχουν περάσει κάτι σε μένα.

Είχα την τύχη να συνεργαστώ με έναν προπονητή που πίστεψε σε μένα από την αρχή, που μου έδωσε αυτοπεποίθηση, που με πίστεψε όταν επρόκειτο να στείλει τη λίστα στην Uefa στα τέλη Ιανουαρίου του 2010, δύο εβδομάδες μετά την δεύτερη εγχείρηση.

Το έκανα αυτό, έτσι είμαι εγώ και είχα πει ότι σε δύο μήνες θα ήμουν στο γήπεδο.
Τότε είχα φίλους που ήταν πολύ κοντά μου και μου έδωσαν τόσα πολλά.

Είναι πράγματα που μένουν μέσα σου, όλα είναι στην καρδιά και στο μυαλό μου… αλλά δεν ξέρω που είναι το ”σκουφάκι” που φορούσα.

Όσον αφορά το ποδόσφαιρο του σήμερα, νομίζω ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε στο σημείο να έχουν τσέπες τα σορτσάκια των παικτών, για να βάζουν μέσα το κινητό τους τηλέφωνο.”
Κριστιάν Κίβου