”Για μένα το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ επάγγελμα.
Η καλύτερα μετατράπηκε και σε επάγγελμα.
Η δουλειά παίρνει πολύ χρόνο στη ζωή ενός ανθρώπου, μετράει σχεδόν σαν την αγάπη, αλλά δεν πληρώνονται όλοι για να κάνουν κάτι που τους αρέσει, που είναι ικανοποιητικό και μάλιστα διασκεδαστικό.
Αλλά όταν με ρωτούσαν…
“Τι δουλειά κάνεις;”
Ντρεπόμουν να πω ότι ήμουν ποδοσφαιριστής.
Από σεμνότητα, ή από ένα είδος σεβασμού σε εκείνους που είχαν κάνει περισσότερες θυσίες από εμένα για να πάρουν στην ουσία, πολύ λιγότερα χρήματα.
Σήμερα ανατράπηκαν τα πάντα.
Το ποδόσφαιρο είναι μπίζνα και τα συμφέροντα που περιστρέφονται γύρω μας είναι αδιανόητα.
Μπορεί να είμαι αφελής, αλλά ακόμα και τώρα που τελείωσα με την προπονητική, εξακολουθώ να πιστεύω στο ποδόσφαιρο μου.
Καλή διασκέδαση, αυτό λέω πάντα στις προπονήσεις.
Κρατήστε λίγο χώρο για χαρά, επιστρέψτε στην παιδική σας ηλικία.
Όταν ήμουν παιδί, το μόνο που χρειαζόμουν ήταν φαντασία για να εφεύρω κάτι καινούριο που θα με διασκέδαζε.
Μερικές φορές έπαιζα μπάλα με εφημερίδες, έπαιζα με τα παιχνίδια μου στο δωμάτιο.
Τώρα ένα παιδί που θέλει να παίξει μπάλα πρέπει να πάει σε σχολή ποδοσφαίρου.
Όμως μια ώρα προπόνησης δεν είναι αρκετή για όσους έχουν πάθος με την μπάλα.
Ο κίνδυνος είναι να σκοτώσεις αυτό το πάθος.
Οι γονείς σε αυτή την περίπτωση έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν, πρέπει να κάνουν το παιδί τους χαρούμενο, δίνοντας του την ευκαιρία να απελευθερώσει το ένστικτό του.
Σήμερα οι γονείς συνοδεύουν τα παιδιά τους, στέκονται στις κερκίδες και τα βλέπουν να παίζουν, μαλώνουν με άλλους γονείς, φωνάζουν ότι είσαι ο καλύτερος.
Κάνουν λάθος.
Χάνουν την αίσθηση του παιχνιδιού και τότε δεν συνειδητοποιούν ότι με αυτόν τον τρόπο μεγεθύνουν τις ευθύνες των παιδιών τους, για τις οποίες πρέπει να λογοδοτήσουν σε πάρα πολλούς ανθρώπους.
Σίγουρα οι σχολές ποδοσφαίρου δίνουν στα παιδιά πειθαρχία και τάξη και είναι υπεύθυνες για την ποδοσφαιρική τους καριέρα εξαρχής.
Το μεγάλο ρίσκο όμως είναι να μπλέξεις την φαντασία τους και να μην υπάρχουν οι ποδοσφαιρικές επινοήσεις.
Το να ξοδεύεις μερικές ώρες κυνηγώντας την μπάλα ή κάνοντας ασκήσεις δεν είναι αρκετό.
Χρειάζονται περισσότερα.
Χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό.
Φαντασία και παιδικότητα.
Να παραμείνει η σκέψη σου αγνή, για να χαρείς το παιχνίδι.
Όταν βλέπω παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο στον δρόμο ή πίσω από μια εκκλησία, σταματάω για να τα παρακολουθήσω.
Για μένα αυτό το ποδόσφαιρο, έχει πλέον μεγαλυτερο ενδιαφέρον.
Αν από την παιδική ηλικία μαθαίνουμε στα παιδιά, να χρησιμοποιούν τα τέλεια παπούτσια, την τέλεια μπάλα και να κάνουν την τέλεια πάσα, αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν ποτέ αναπτυγμένη φαντασία.
Εάν αντ’ αυτού, παίζετε κάτω από ένα πεύκο και η ρίζα προκαλεί την μπάλα να αναπηδήσει άσχημα, πρέπει να είστε γρήγοροι για να ελέγξετε τη μπάλα.
Τότε ίσως η μπάλα να μην είναι τέλεια, να είναι πιο ξεφουσκωμένη, αλλά μετά έρχεται το ένστικτο για να ελέγξεις την μπάλα.
Για μένα αυτό είναι το παιδικό ποδόσφαιρο.
Και δεν θα αλλάξει ποτέ.
Το ποδόσφαιρο της αλάνας!”
Τσέζαρε Πραντέλι
