”Έφυγα από την Αυστραλία και την οικογένεια μου, όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, με δύο όνειρα…
Να παίξω ποδόσφαιρο και να φορέσω τη φανέλα της Εθνικής ομάδας.
Σχεδόν έσπασε η καρδιά μου, όταν ο Τσέζαρε Μαλντίνι, ένας δεύτερος πατέρας για μένα, μου τηλεφώνησε για να παίξω στην Εθνική Ελπίδων.
Πριν από κάθε αγώνα πήγαινα στο μπάνιο και έκλαιγα από χαρά και ένταση.
Να εκπροσωπώ τη χώρα μου, ήταν το πιο συναρπαστικό πράγμα για μένα.
Στο Μουντιαλ της Γαλλίας, έπαιξα με το απόλυτο είδωλό μου,τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Για μένα είναι ο μέγιστος.
Πάντα αγαπούσα και θαυμαζα τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και τον βλέπω δίπλα μου.
Στην πρώτη προπόνηση, με ντριπλάρει και πέφτω κάτω…
“Λυπάμαι Μπόμπο. Με συγχωρείς.”
Είναι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, είναι ήδη ένα όνειρο που μου μιλάει…
Τι υπέροχο πρότυπο.
Ταπεινός στο γηπέδο, υπόδειγμα αθλητή και ανθρώπου. “
Κριστιάν Βιέρι
”Θα έφτυνα αίμα για την εθνική, θα έβγαινα διαλυμένος μετά από κάθε παιχνίδι
Τι ένιωσα όταν η εικόνα του Καναβάρο με το Παγκόσμιο Κύπελλο στον ουρανό έκανε τον γύρο του κόσμου…
Ήμουν συντετριμμένος, στην αρχή απέφυγα ακόμη και να το σκεφτώ.
Ήταν σα να ήμουν εκεί, αλλά δεν ήμουν.
Πάλεψα για χρόνια, σκόραρα εννιά γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο και έχασα το όνειρο της ζωής μου λόγω τραυματισμού.
Αλλά τότε, μέσα στην καρδιά μου, χάρηκα με όλους αυτούς τους τύπους, τους συμπαίκτες μου στην Εθνική ομάδα, αυτή ήταν η γενιά μας, και τι γενιά!
Το πιο δυνατό ιταλικό σύνολο που υπήρξε ποτέ, μαζί με αυτό του 1982.
Κερδίσαμε το 2006, αλλά μπορεί να φτάναμε στην κορυφή και το 2002… αν δεν υπήρχε αυτός ο σκοτεινός χαρακτήρας στο ματς με την Κορέα.
Είχαμε παίξει μαζί 17 χρόνια, ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης και με την Κ21.
Βέβαια όλα ήταν τέλεια εκείνο το βράδυ στο Βερολίνο, το μόνο που έλειπε ήμουν εγώ… “
Κριστιάν Βιέρι
