«Καλοκαίρι 2004. Ήμουν διακοπές στη Σαρδηνία με τον Πάνκαρο, ήμουν ακόμα μόνος και χαιρόμουν να κοιτάζω τριγύρω.
Μια μέρα, κοιτάζοντας γύρω μου, τα μάτια μου έπεσαν σε ένα τέλειο κορίτσι.
Δεν είχα ξαναδεί τόση ομορφιά.
Ήταν η Μελίσα Σάτα.
-Είσαι πραγματικά όμορφη, το ξέρεις;
Επιτέθηκα χωρίς ντροπαλότητα.
-Και ξέρεις ότι δεν είσαι ο πρώτος που μου το λέει; Αλλά σε προειδοποιώ, είμαι μόλις δεκαοκτώ.
-Ένα μικρό κορίτσι, με λίγα λόγια…»
-Ας το θέσω έτσι.
-Άκου Μελίσα, είσαι πολύ μικρή τώρα, αλλά κάνω κράτηση για να γίνω το αγόρι σου μόλις γίνεις είκοσι ετών.
Το πέταξα εκεί χαριτολογώντας και έφυγα αφού χαιρέτησα.
-Εντάξει, τότε σε περιμένω να εμφανιστείς σε δύο χρόνια.
Για εκείνο το καλοκαίρι ήταν ένα αθώο φλερτ. Ούτε ένα φιλί στο μάγουλο.
Μου ενέπνευσε τρυφερότητα η Μελίσα.
Σίγουρα δεν ήταν πια παιδί, αλλά ούτε γυναίκα. 
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω για Μιλάνο, ήταν ένα ήσυχο ταξίδι, ανταλλάξαμε τηλέφωνα αλλά μετά την ξέχασα για λίγο.
Σε λίγο καιρό άρχισε να δουλεύει στην τηλεόραση, την παρακολουθούσα από μακριά, όπως της είχα πει τη μέρα που γνωριστήκαμε.
Κάποια μέρα έμαθα από κάποια περιοδικά ότι η Μελίσα ήταν σε διάσταση με τον φίλο της, είχε χωρίσει και μόλις είχε κλείσει τα είκοσι. 
Όλα φαίνονταν τέλεια... ήρθε η ώρα να κρατήσω την υπόσχεση.
-Γεια σου Μελίσα, είμαι ο Μπόμπο.
Θυμάσαι τι σου είπα πριν από δύο χρόνια; 
Είμαι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του.
Τώρα είναι η σειρά σου, ας βρεθούμε!
Ήμασταν μαζί πέντε χρόνια.
 Μια αληθινή ιστορία, στην οποία άφησα ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου.
Η Melissa είναι μια αγάπη: όμορφη, ευγενική, ένα κορίτσι όμορφο, με την έννοια της λέξης.»
Κρίστιαν Βιέρι