”Η δεύτερη κατηγορία στην Ιταλία, ήταν ένα σπουδαίο σχολείο ζωής και ποδοσφαίρου.
Εκεί έμαθα να βάζω σώμα, να σέβομαι συγκεκριμένες ιεραρχίες και να ενθαρρύνω τον εαυτό μου.
Εκεί έμαθα να αντέχω και στο ”ξύλο”.
Θεέ μου, πόσες μπουνιές και αγκωνιές έφαγα!
Μου έρχεται στο μυαλό ο Ρομπέρτο Μπίφι της Παλέρμο, τόσο τεράστιος που έμοιαζε με γορίλα.
Ειμαστε στην επίθεση, δέχομαι μια επική αγκωνιά, σκέφτομαι οτι είναι πέναλτι, αλλά με ξαναχτυπάει.
Σηκώνομαι, προσπαθώ να τρέξω αλλά το κεφάλι μου γυρίζει και καταλήγω να περιπλανιέμαι στο γήπεδο, χωρίς να ξέρω πού είμαι.
Βγαίνω, κάνω εμετό και με πάνε στο νοσοκομείο, όπου με κρατούν υπό παρακολούθηση και βγαίνω μετά από λίγες μέρες.
Ένας άλλος τέτοιος αμυντικός, ήταν ο Λούκα Μπρουνέτι της Μπρέσια.
Έχω να θυμάμαι και απο αυτόν πολλά, επίσης…
Περιμένω την μπάλα σε ένα συγκεκριμένο σημείο του γηπέδου και αυτός αρχίζει να με βαράει σαν τρελός, ακόμα και όταν η μπάλα ηταν πολύ μακριά μου.
“Γαμώτ…, δεν χρειάζεται να σκοράρεις εναντίον μου κατάλαβες; Αν βάλεις γκολ, θα σε τιμωρήσω.”
Ούρλιαζε. Μιλούσε σοβαρά και με “έπεισε” να παίξω… χωρίς να τον πιέζω πολύ.
Αλλά το καλύτερο ήταν το κεντρικό αμυντικό ζευγάρι της Βιτσέντζα.
Ο ένας ήταν ο Τζιοβανι Λόπεζ και ο άλλος ο Αντόνιο Πράτικο.
Πλάκα έκαναν, έβριζαν ο ένας τον άλλον για ενενήντα λεπτά.
“Ηλίθιε, σήκω πάνω. “
“Τι σκατά θέλεις, κράτα τη θέση. “
“Αλλά άντε γαμήσ… “
Τους παρακολουθώ, τους ακούω και δεν το πιστεύω.
“Ω, αλλά εσείς οι δύο είστε συμπαίκτες! ”
Φώναξα γελώντας.
Δεν έπρεπε να το κάνω ποτέ αυτό!
“Σκάσε μαλάκ.., εσύ θα την πληρώσεις. “
Τρελά πράγματα, αλλά περνώντας από αυτούς τους δύο τρελούς, τι να φοβηθείς…??
Εκείνη την εποχή ακόμα και ο Ιντζάγκι ήταν στην δεύτερη κατηγορία, ήμασταν ήδη φίλοι και διασκέδαζα να τον φωνάζω και να τον τρομάζω την παραμονή των αγώνων…
“Πίπο, αύριο θα σε τσακίσουν, αυτός ο τρελός που πρέπει να σε μαρκάρει μου είπε ότι θα σε γδάρει. Μην πας καθόλου εκεί.“
Στην δεύτερη κατηγορία, κινδυνεύουν πραγματικά τα κόκαλά σου.
Κάθε παιχνίδι είναι πόλεμος.
Ένα πρωτάθλημα που με έφτιαξε σαν ποδοσφαιριστή.
Γήπεδα χωράφια, ειδικά στο Νότο, όπου πήγαινες χαμογελαστός και με το καλημέρα σε κυνηγούσαν…
Εμπειρίες ζωής… “
Κριστιάν Βιέρι
