“Όταν ήμουν παιδί, το μέρος που ζούσα ήταν λίγο περίπλοκο.

Δεν ήταν σαν τις φαβέλες αλλά ήταν αρκετά φτωχό.Η μητέρα μου νοίκιασε σπίτι με υπνοδωμάτιο, κουζίνα και μπάνιο και ζήσαμε εκεί ευτυχισμένοι.

Η μητέρα μου μας άφηνε μόνους με τα αδέρφια μου επειδή έπρεπε να πάει στη δουλειά.

Άφηνε το φαγητό έτοιμο και γύριζα σπίτι από το σχολείο και το ζέσταινα για όλους.

Ήμουν ο μεγαλύτερος και έπρεπε να φροντίσω τα αδέρφια μου μέχρι να γυρίσει το βράδυ.

Και όποτε γυρνούσε, περνούσε από την πόρτα του σπιτιού μου η κυρία με το καρότσι που πουλούσε το ”Γιακουλτ” δημοφιλές ρόφημα στη Βραζιλία.

Αφού δεν είχαμε λεφτά να αγοράσουμε ένα, η μητέρα μου, μου έλεγε…

”Πάμε μέσα είναι αργά και δεν θέλω να είσαι στο δρόμο.”

Όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό, στο Σάο Πάλο, πήγα τη μητέρα μου στο σούπερ μάρκετ και αγοράσαμε ένα ειδικό κουτί με ογδόντα μπουκάλια ”Γιακούλτ”.

Η μαμά δούλευε πάντα και Κυριακή, σε κάθε σπίτι που μπορούσε πήγαινε να καθαρίσει.

Ο μπαμπάς μου μας παράτησε όταν ήμουν τριών ετών και δεν θυμάμαι τίποτα.

Πήγαινα να παίξω ποδόσφαιρο μόνο και μόνο επειδή η μαμά μου δούλευε πάντα και δεν ήθελα να είμαι σπίτι και θυμάμαι όταν κέρδισα αρκετά χρήματα απο το ποδόσφαιρο, της είπα…

“Πάμε να φύγουμε από εδώ.”

Και της αγόρασα ένα πολύ καλύτερο σπίτι. Είναι η περηφάνια μου.

Όταν ήμουν δώδεκα χρονών, πήγα στις ”δοκιμές” της Σάο Πάολο, υπήρχαν περίπου τριακόσιοι παίκτες και θα διάλεγαν μόνο πενήντα.
Ο προπονητής ρώτησε πόσοι επιθετικοί υπάρχουν και σαράντα άτομα σήκωσαν το χέρι, εκείνη την ώρα νόμιζα ότι ήταν πολλά τα άτομα για να τα ανταγωνιστώ, οπότε δεν επρόκειτο να βγω μπροστά.
Όταν ρωτήθηκαν πόσοι αμυντικοί μέσοι ήταν παρόντες, μόνο οχτώ σήκωσαν χέρι, έτσι είπα στον εαυτό μου ότι ήρθε η ώρα…

”Είμαι αμυντικός μέσος. “
Κασεμίρο