”Κατά τη διάρκεια τoυ αγώνα είχα πυρετό και πόνο σε πολλαπλά σημεία του σώματος.
Πονούσα και προσπαθούσα να μην αφήσω τους παίκτες να καταλάβουν.
Στις 20 Αυγούστου στο Σιλά στα χίλια μέτρα υψόμετρο έβρεχε και έκανε κρύο.
Επέστρεψα στο ξενοδοχείο… πυρετός 40.
Μίλησα γι’αυτό με τους διευθυντές της Μπενεβέντο και θα με έκαναν εισαγωγή στο νοσοκομείο.
Βρογχοπνευμονίτιδα, είπαν.
Αλλά υπήρχαν ισχυρές αμφιβολίες.
Οι γιατροί της Μπενεβέντο με παρέπεμψαν στο νοσοκομείο της Perugia για περαιτέρω εξετάσεις.
Η ανάλυση, μετά η διάγνωση.
Αυτό.
Το κακοήθες λέμφωμα αφαιρέθηκε και ξεκινάει η χημειοθεραπεία. Είμαι στο τρίτο στάδιο. Γίνεται καλύτερο.
Αυτή είναι μια σκληρή μάχη που μπορεί να κερδιθεί, θα βάλω γκολ και στη μοίρα.
Ίσως η ιστορία μου βοηθήσει άλλους ανθρώπους που υποφέρουν.
Ήμουν τυχερός ας πούμε γιατί η διάγνωση έγινε στην ώρα της.
“Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες.
Δεν το περίμενα αλλά σκέφτηκα πολύ…
Δεν ήθελα να με δουν χωρίς μαλλιά, τόσο στεγνό.
Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται να έχεις εμμονή και δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι για μια ασθένεια, αλλά να την αντιμετωπίζεις με αποφασιστικότητα.
Έγινα δυνατός σκεπτόμενος τις γυναίκες μου, τη Βαλέρια, τη γυναίκα μου, και τη Σοφία, την κόρη μου.
Και σε ένα μήνα θα γεννηθεί ο Φερνάντο, θα του δώσουμε το όνομα του πατέρα μου.
Η πρώτη συνεδρία χημειοθεραπείας ήταν μια κροτίδα.
Ήταν σημαντικό να δυναμώσεις ψυχολογικά γιατί αλλιώς θα αντιμετωπίσεις άσχημα τη θεραπεία.
Μου το είπαν άλλοι άρρωστοι και θα το ξαναπώ, ας δώσουμε δύναμη στον εαυτό μας.
Η ιατρική έχει κάνει τεράστια βήματα, υπάρχει πάντα ελπίδα.
Πρέπει να πιστέψεις και να μην αφήσεις να φύγει.
Πριν λίγες μέρες ζήτησα από τον γιατρό να μπορέσω να βγω έξω και πήγα να χαιρετήσω την ομάδα και τον συμπαίκτη μου Martinez, που μου κάνει τρία τηλεφωνήματα την ημέρα.
Ήθελα να καθησυχάσω τα παιδιά, φροντίζω τον εαυτό μου, είμαι καλύτερα.
Ήταν μια έκρηξη και για αυτούς.
Είμαστε πολύ δεμένοι, ξεκινήσαμε μια καλή δουλειά πριν σχεδόν ένα χρόνο.
Δεν θα επιστρέψω αρκετά σύντομα αλλά θα επιστρέψω.
Είμαι σίγουρος γι’ αυτό”.
Μέχρι εκείνη την καταραμένη 15 Φεβρουαρίου 2013, στα 37 του χρόνια, είχε πολεμήσει το Λέμφωμα Hodgkin μέχρι το τέλος.
Στη μνήμη του Carmelo Imbriani.
