Η μέρα που ο Κάρλο Ματσόνε πανηγύρισε μπροστά στους οπαδούς της Αταλάντα!
30 Σεπτεμβρίου 2001 στο ντέρμπι της Λομβαρδίας!
Η Μπρέσια προηγείται με 1-3.
Οι οπαδοί της Αταλάντα τον βρίζουν, ο Ματσόνε είναι σε ένταση, σε τρέλα.
Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, μειώνει το σκορ και ο Ματσόνε απευθύνεται στους οπαδούς της Αταλάντα…
”Αν ισοφαρίσουμε, έρχομαι σε εσάς.”
Ο Μπάτζιο πραγματοποιεί την επιθυμία του καθώς μετά απο εκτέλεση φάουλ απο πλάγια θέση και ένα μπέρδεμα στην άμυνα, ισοφαρίζει στο 92ο λεπτό.
Ο τρελο-Ματσόνε τρέχει και δεν καταλαβαίνει τίποτα, τρέχει για να πανηγυρίσει το γκολ μπροστά στου οπαδούς της Αταλάντα!
«Θα σας πω για αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν ξέχασα ποτέ εκείνη την ημέρα.
Τα ντέρμπι στο ποδόσφαιρο, πάντα έχουν την δική τους σημασία, έχω συμμετάσχει σε τόσα πολλά στην καριέρα μου και νιώθω ακριβώς την ένταση που κλονίζει το γήπεδο, αυτή την πυκνή ένταση, μεταξύ εκείνων που κάθονται στα πέταλα και εκείνων που βγαίνουν στο γήπεδο. Μπρέσια-Αταλάντα.
Δεν είχα καμία επιθυμία να πάω και να «ψάξω για ψώρα» όπως λένε στη Ρώμη, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά των οπαδών, που δεν αγαπήθηκαν ποτέ.
Αντίθετα, αυτό που συνέβη μέσα στο γήπεδο με αιφνιδίασε, δεν μου συνέβη ποτέ σε σχεδόν σαράντα χρόνια καριέρας.
Προηγηθήκαμε με τον Μπάτζιο, υπήρχε μεγάλη χαρά στον πάγκο και πάρτι στις κερκίδες,τόσο πολύ ώστε η Αταλάντα ανέτρεψε το αποτέλεσμα σε 3-1.
Άρχισα να ακούω μια βουή όπως αυτή ενός ηφαιστείου πριν από την έκρηξη.
Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου τα συνθήματα ερχόταν στα αυτιά μου όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο χυδαία που τρύπησαν την καρδιά μου σαν αγκάθια.
Λέξεις που δεν δέχτηκα και που δεν θα μπορούσα ποτέ να δεχτώ από κανέναν: «Carletto Mazzone σκατ…ρωμαίε, Carletto Mazzone πουτ….γιε».
Κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο μια πράξη εναντίον μου, αλλά ήταν μια κακία που με χτύπησε στα πιο βαθιά συναισθήματα. Είπα στον βοηθό μου τον Μενιτσίνι…
«Δεν είμαι εκεί, δεν βλέπω πια, τρελαίνομαι από θυμό».
Ο λόγος βρίσκεται σε ένα γνωστό επεισόδιο.
Είμαι ένας άνθρωπος που είχα την ατυχία να χάσω τη μητέρα μου όταν ήμουν ακόμα πολύ νέος.
Πέθανε στην αγκαλιά μου, την ώρα που την μετακινούσα στο κρεβάτι για να ξαπλώσει πιο άνετα, εκεί άφησε την τελευταία της πνοή. Ξαφνικά έφυγε, μέσα στην αγκαλιά μου.
Ο θάνατος της μητέρας μου, μετά από μακρά ασθένεια, ο μεγαλύτερος πόνος της ζωής μου.
Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι προσβολές έκαναν το αίμα μου να βράζει στο κεφάλι μου, δεν μπορούσα να τις δικαιολογήσω, δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτούς τους ανθρώπους.
Γιατί πρέπει να βρίσουν τη μητέρα μου;
Δεν καταλαβαίνω, κερδίζεις και ήμουν σίγουρος ότι δεν είχα κάνει μια χειρονομία μέχρι τότε τουλάχιστον, εναντίον τους.
Πήγα στον τέταρτο και του είπα…
«Εσύ, άκου με, άκουσε με καλά, πρέπει να γράψεις τα πάντα, να σκεφτείς, να τα γράψεις όλα γιατί σε προειδοποιώ ότι είμαι εκτός ορίων και κανόνισε γράψε τα πάντα.»
Ενώ μιλούσα με τον τέταρτο, ο Μπάτζιο σημείωσε το δεύετρο γκολ, δεν μπόρεσα να σταματήσω τον εαυτό μου και γυρίζοντας σ’αυτούς κατέληξα σε μια πρόταση που ήταν περισσότερο απειλή παρά υπόσχεση:
«… και τώρα αν Κάνω το 3-3 θα έρθω να πανηγυρίσω μπροστά σας … »
92ο λεπτό, το παιχνίδι είχε τελειώσει.
Όταν όμως έχεις τον Μπάτζιο στην ομάδα και ένα ελεύθερο χτύπημα φαόυλ στα πλάγια, το παιχνίδι δεν μπορεί ποτέ να τελειώσει έτσι, το ήξερα και ήδη προετοιμαζόμουν. 3-3.
Δεν το σκέφτηκα δύο φορές, έτρεξα, έτρεξα, με σφιγμένη γροθιά και ούρλιαξα σαν μανιακός:
«Έρχομαι, έρχομαι …» προσπαθούσαν να με συγκρατησουν.
Έτρεξα νομίζοντας ότι με είχαν προσβάλει και πληγώσει στα πιο αγαπημένα μου συναισθήματα, χωρίς κανέναν λόγο. Έτρεξα μέχρι να βρεθώ μπροστά στο πεταλο.
Μόνο εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι έκανα και είπα στον Κολίνα…
”Τιμώρησέ με”
Μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος μου λέει ότι είμαι “Σκατ…ρωμαίος” πές το, το παίρνω και το πάω σπίτι.
Στη συνέχεια, όμως, πρόσθεσαν την μητέρα μου.
Και όχι, δεν μπορώ να το αποδεχτώ, ακόμα κι αν είμαι επαγγελματίας.
Από την άλλη, όσοι γνωρίζουν τους Ρωμαίους γνωρίζουν καλά ότι μπορούν να τους πουν οτιδήποτε, αλλά αλίμονο αν προσβάλλουν την πόλη και κυρίως τη μητέρα τους.
Το τρέξιμό μου δικαίως προκάλεσε αίσθηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αντιμετώπισαν σαν έναν θορυβώδη γέρο.
Έπαθα τεράστια ζημιά στην εικόνα μου και ίσως κάποιος λέει ότι με αυτόν τον αγώνα έχασα την ευκαιρία να προπονήσω την εθνική ομάδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Στο τέλος κατηγόρησα τον Ρομπέρτο Μπάτζιο…
“Ρόμπι, σήμερα έπρεπε να πετύχεις 3 γκολ..,”.
Κάρλο Ματσόνε
