”Την πρώτη φορά που ήμουν στις επιλογές της Μπαρτσελόνα, ήμουν 12 ετών και έπαιζα τερματοφύλακας.

Την δεύτερη φορά μετά από τραυματισμό στον ώμο, με μετέφεραν στο κέντρο.

Την τρίτη φορά, όταν ήμουν 16, με πήραν.

Ποτέ δεν ήμουν τόσο ευτυχισμένος όσο εκείνη τη μέρα όταν έμαθα τα νέα. 
Πάντα πεινούσα για νίκες στη ζωή μου.

Αλλά σίγουρα ζω για τον ανταγωνισμό, όχι για την ίδια τη νίκη”.
Καρλες Πουγιόλ

Ταπεινός και περήφανος.
” Λένε ότι δεν ήμουν καλά ντυμένος στην εκδήλωση όπου μετέφερα το κύπελλο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Η μητέρα μου, μου έλεγε:

” Να ακούς πάντα την καρδιά σου και να την ακολουθείς”.

Κοίταξα την ντουλάπα και είδα τα ρούχα με τα οποία αισθάνομαι άνετα και διάλεξα αυτά ακριβώς.

Όταν είμαι στο χωριό μου, στο Πόμπλα ντε Σεγούρ, συχνά τυχαίνει να συναντώ παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο δρόμο.

Τις περισσότερες φορές, μου ζητάνε να παίξω και το κάνω.

Το ποδόσφαιρο είναι ενα πράγμα που με κάνει ευτυχισμένο.

Μ ‘ αρέσει να βλέπω στα μάτια αυτών των παιδιών ένα όνειρο που λέγεται ποδόσφαιρο.

Το χειρότερο είναι όταν πηγαίνω σπίτι βρώμικος μέσα στην λάσπη και έχω να αντιμετωπίσω την γυναίκα μου.”

Κάρλες Πουγιόλ

”Στο τελευταίο ”Κλάσικο” του Ραούλ ήμουν εκεί, αγκαλιάσαμε ο ένας τον άλλο σαν παλιοί φίλοι.

Είπα..

” Συγγνώμη αν πολλές φορές έφτασα στα άκρα για να σε μαρκάρω “.

Απάντησε..
” Ήσουν εχθρός μου, με έκανες να υποφέρω αλλά σε ευχαριστώ γιατί χωρίς εσένα αυτό το παιχνίδι δεν θα ήταν το ίδιο. Καλή συνέχεια. “