«Χαμογελούσε στο γήπεδο, μετά από κάθε ενέργεια και μάλιστα μετά από κάθε φάουλ και χαμογέλασε και έξω απο αυτό, όπου τον συναντούσες.
Είχε και έχει τη χαρά των Βραζιλιάνων στο αίμα του και πάντα ήξερε πώς να τη μεταδίδει θετικά.
Ο Καφού ήταν ένας ολοκληρωμένος επαγγελματίας, ανάμεσα στους πιο αυστηρούς και αυτό εξηγεί και τη μακροημέρευση του στο ποδόσφαιρο.
Την ποιότητα του την έδειχνε στα παιχνίδια, εκατοντάδες φορές πάνω κάτω, από τη μια περιοχή στην άλλη, πάντα φρέσκος, ποτέ βιαστικός, πάντα έτοιμος για τον ”σταυρό” ή απλά για τον καθορισμό χώρου.
Παίξαμε μαζί και ακόμα και τώρα πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Τρέχει όπως πριν, ίσως και περισσότερο.
Είναι ο κλασικός παίκτης που εύχεσαι να είχες πάντα στο πλευρό σου, ποτέ εναντίον.
Ακόμα θυμάμαι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του ’94, στην Πασαντίνα, εναντίον της Βραζιλίας.
Ο Cafu ήταν 24 ετών, στον πάγκο και ήταν εντελώς άγνωστος.
Αντ’ αυτού ξέραμε πολύ καλά τον κάτοχο του ρόλου, τον Jorginho, έναν γρήγορο παίκτη, που έκανε πολλά χιλιόμετρα.
Ξέραμε ότι θα μας έβαζε σε μπελάδες.
Μετά από 20 λεπτά όμως τραυματίζεται και αναγκάζεται να βγει έξω.
Εμείς οι Azzurri όλοι αναπνέουμε έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
«Δόξα τω Θεώ βγαίνει» λέω στον Paolo Maldini.
Μπαίνει ο Cafu στη θέση του και βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ακόμα πιο δυνατό.
“Ήμασταν καλύτερα πριν μπει… » είναι το πικρόχολο σχόλιο του Πάολο.
Από τότε, το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ο διαγωνισμός που αντιπροσωπεύει καλύτερα το Cafu για όλους τους λάτρεις του ποδοσφαίρου. “
Ντεμέτριο Αλμπερτίνι
Πρώτος σε συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας.
Δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής, δύο φορές Πρωταθλητής Αμερικής και Κυπελλούχος Συνομοσπονδιών.
Σε ατομικό επίπεδο είναι ο μόνος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου που έχει παίξει τρεις συνεχόμενους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Πρωταθλητής Ιταλίας με τη Ρόμα.
Πρωταθλήτρια Ιταλίας, Ευρώπης και Κόσμου με την φανέλα της Μίλαν.
Το 2020 καταχωρήθηκε από το France Football ως το καλύτερο δεξί μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
