“Σαν παιδί ήμουν ανήσυχος, μπέιζμπολ το καλοκαίρι και ποδόσφαιρο το χειμώνα.

Μεγάλωσα στο δρόμο.

Διασκέδαζα.

Έκανα προσποιήσεις και σουταρα με την μπάλα.

Η μπάλα ήταν φτιαγμένη απο ότι μπορούσες να φανταστείς…

Έπαιζα με άλλα άτομα.

Μερικές φορές την έφτιαχνα με χαρτόνι ή με το δέρμα μιας μπάλας με μια τρύπα.

Πήρα μέρος σε τουρνουά αριστεροπόδαρων, απορρίφθηκα.

Ήμουν δεκαοκτώ.

Τώρα οι παίκτες επιλέγονται με τον αλγόριθμο, όχι από το δρόμο, είναι αλήθεια.

Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα.

Ο όγκος, η ασθένεια, οι θεραπείες.

Είμαι καλά τώρα.

Είχα πάντα μαζί μου την οικογένειά μου.

Η γυναίκα μου η Λάουρα είναι εξαιρετική, δίπλα μου μετά την επέμβαση και κατά τη διάρκεια των θεραπειών.

Λέω σε όλους να μην εγκαταλείπουν τη ζωή, να κάνουν πρόληψη, να αγαπούν ο ένας τον άλλον.

Ευτυχώς με έσωσε μια αξονική τομογραφία, η οποία έγινε χάρη στον οικογενειακό μου γιατρό, τον γιατρό Camilli.

Είδα τόση ανθρωπιά στο νοσοκομείο, πρέπει να ευχαριστήσω την καθηγήτρια Rendina του Sant’Andrea.

Και επίσης η οικογένεια Friedkin, που μου πρότεινε να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες για χειρουργική επέμβαση.

Η ενόχληση ερχόταν κάθε τόσο, αλλά με καθησύχασαν αμέσως και ήμουν θετικός».

Μπρούνο Κόντι