“Το ποδόσφαιρο είναι μια αντανάκλαση της ιστορίας μιας χώρας αλλά και του πολιτισμού.
Η δική μας είναι μια χώρα που έχει επικεντρωθεί περισσότερο στην τακτική και αυτό μας οδήγησε να παίζουμε πιο προσεκτικά, ακόμα και όταν υπήρχαν οι μεγαλύτεροι παίκτες στον κόσμο.
Είχα την τύχη να βρω σπουδαίους ποδοσφαιριστές στην Μίλαν, που έπαιζαν με την ομάδα και για την ομάδα, αγαπούσαν αυτό που έκαναν.
Προσπάθησα να τους ενώσω, αλλά μερικές φορές έβαζα και τις φωνές.
Το χαρακτηριστικά της ομάδας, ήταν η σεμνότητα, η ευφυΐα, ο ενθουσιασμός, το πάθος και η ηθική.
Προσπάθησα να έχω διερμηνείς που ήταν ιδανικοί για το ποδόσφαιρο που ήθελα να παίξω.
Ο Ρονάλντο το Φαινόμενο είχε ένα ταλέντο ανώτερο από όλους, αλλά δεν θα τον έπαιρνα ποτέ, δεν θα άλλαζα την ομάδα εκείνη με τίποτα και με κανέναν.
Ο Ρονάλντο ήταν πρωταθλητής, αλλά αυτή την αρμονία και την μουσικότητα εκείνης της Μίλαν δεν θα την άλλαζα.
Τον Φρανκ Ράικαρντ, για παράδειγμα, ο Μπερλουσκόνι δεν τον ήθελε, αλλά ήταν μεγάλος παίκτης.
Οι οπαδοί της Σπόρτινγκ Λισαβόνας έσπασαν τα αποδυτήρια και χτύπησαν τους προπονητές, όταν έμαθαν ότι δεν θα έκλεινε στην ομάδα τους.
Ο Γκαλιάνι και ο Μπραίντα, έπρεπε να κρύψουν το συμβόλαιο, και έτσι γλίτωσαν…
Τον Φαν Μπάστεν και τον Γκούλιτ, από την άλλη, δεν θα τους άλλαζα ποτέ με κανέναν».
Αρίγκο Σάκι