“Αγαπώ τον Ντιέγκο, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο σημαντικος είναι για μένα.

Το 1994 έτυχε σε μένα να μοιραστώ το ίδιο δωμάτιο με εκείνον.

Είμαστε πολύ λίγοι οι παίκτες που μπορούν να μοιραστούν μία τέτοια εμπειρία.

Εγώ αν και ήθελα να είμαι στο ίδιο δωμάτιο με τον Ντιέγκο, ντρεπόμουν.

Μου έλεγε πως το δωμάτιο ήταν δικό μου, να κάνω ό,τι θέλω.

Φαινόταν σαν να ήμουν εγώ ο Μαραντόνα και εκείνος να είναι ο Ορτέγκα.

Ο Ντιέγκο είχε μία απίστευτη ταπεινότητα.

Εγώ ανακάλυψα την ανθρώπινη πλευρά του Ντιέγκο, όχι του Μαραντόνα.

Ήταν ένα φανταστικό άτομο.

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια των προπονήσεων ήθελα να μένω εκτός και να κάθομαι σε μία πλευρά να τον κοιτάζω.

Τον εκτιμώ ως άνθρωπο περισσότερο απ’ότι σαν παίκτη.

Όταν είσαι νέος, μπορεί να συμβεί να έχεις λανθασμένες συμπεριφορές.

Αρκετές φορές έχεις ανάγκη από μία αγκαλιά και μία συμβουλή.

Ο Μαραντόνα μου έδωσε και τα δύο και του είμαι αιώνια ευγνώμων.

Με κάλεσε και με έψαξε στις πιο όμορφες στιγμές αλλά ήταν παρών ακόμα πιο πολύ στις δύσκολες στιγμές.

Μου άφησε για κληρονομιά την στοργή του και την τεράστια ταπεινότητά του.

Θα του είμαι για πάντα ευγνώμων”.