«17 Μαΐου 2014, μεσημέρι, αθλητικό κέντρο Vinovo.
Στην έδρα της ομάδας στα περίχωρα του Τορίνο έδειχναν όλοι ευχαριστημένοι.

Οι παίκτες, ήδη πρωταθλητές Ιταλίας, παρόλο που η Serie A δεν είχε ακόμη τελειώσει.
Ο προπονητής, έτσι κι έτσι.
Χαρούμενος αλλά όχι πολύ ήρεμος, ήθελε κι άλλο.

Η πρώτη γραμμή της βαθμολογίας του πρωταθλήματος, δηλαδή η μόνη που είχε μεγάλη σημασία στο κεφάλι του, έγραφε… Γιουβέντους 99 βαθμούς.
Ενενήντα εννέα, ένα τεράστιο επίτευγμα.
Την επόμενη μέρα θα παιζόταν το τελευταίο ματς της σεζόν, εντός έδρας με την Κάλιαρι και ο Κόντε ήταν μέσα στο άγχος.
«Πρέπει να μείνουμε στην ιστορία, κανείς δεν έχει κερδίσει περισσότερους από 100 βαθμούς στην Ιταλία. Και στην Ευρώπη επίσης…».
Επομένως, ο αγώνας Γιουβέντους-Κάλιαρι δεν θα μπορούσε να μην ληφθεί σοβαρά υπόψη».
Ενώ ο Κόντε κάθεται στην αίθουσα βίντεο με τους άλλους παίκτες, ο Μπουφόν μπαίνει με τον Μαρότα…

«Κύριε, με συγχωρείτε για μια στιγμή, αλλά ο άνθρωπος θέλει να ξεκαθαρίσει το θέμα των βραβείων που θα καταβληθούν στην ομάδα μετά την κατάκτηση του σκουντέτο».

Η κόλαση υπήρξε μέσα σε αυτά τα πενήντα τετραγωνικά μέτρα.
Μια μανία θυμωμένων προσβολών, προφανώς αδικαιολόγητων εκείνη τη στιγμή.
Ο Κόντε άρχισε να ουρλιάζει, κυριευμένος από τον δαίμονα μιας πιθανής ήττας ή ακόμη χειρότερα, μιας πιθανώς γεμάτης κοιλιάς…

«Μου την έσπασες!

Κατάλαβες;

Και τώρα όλοι τρελαίνονται.

Φύγε, δεν θέλω να σε δω άλλο. Φύγε, είπα!
«Μα, κύριε…»
“Σκάσε Gigi, δεν πρέπει να βγουν άλλα λόγια από αυτό το στόμα.

Μην με κάνεις να το επαναλάβω.

Δεν το περίμενα ποτέ από σένα.

Τα βραβεία…??

Αλλά σκέψου το, αυτοί οι μαλάκες απο σένα περιμένουν το παράδειγμα.

Gigi, είσαι ο Αρχηγός!

Και δεν καταλαβαίνεις τίποτα, στην πραγματικότητα ας το παραδεχτούμε, δεν καταλαβαίνεις. Είσαι μια απογοήτευση, μια ήττα μόλις ανοίξεις το στόμα σου.

Σου αρέσει να λες μαλακ… γιατί ξέρεις ότι όλοι αυτοί οι άλλοι είναι ηλίθιοι.”

”Μέθοδος Κόντε”