“Αντιμετώπισα τους καλύτερους επιθετικούς του κόσμου, από τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μέχρι τον Ρονάλντο και από τον Μάρκο Φαν Μπάστεν μέχρι τον Γκούλιτ.
Αυτούς που φοβόμουν περισσότερο ήταν ο Marco Simone της Μίλαν και ο Enrico Chiesa.
Θα δοκίμαζαν να σουτάρουν από κάθε θέση .
Μου άρεσε να αντιμετωπίζω τον αντίπαλο ένας εναντίον ενός.

Για μένα ήταν μια μορφή ναρκωτικού, με εξιτάριζε.

Ήμουν καλός στις χαμηλές εξόδους, κακός στις ψηλές.
Ο καλύτερος τερματοφύλακας για μένα θα παραμείνει ο Ντίνο Τζοφ, ήταν πάντα η πηγή έμπνευσης μου, έκανε τις δύσκολες αποκρούσεις να φαίνονται εύκολες.
Δεν μου άρεσε ποτέ να φτιάχνουμε παιχνίδι από πίσω, επειδή δεν ήμουν καλός με τα πόδια μου.

Όταν ήμουν υπεύθυνος για τους τερματοφύλακες στην Εθνική ομάδα και προπονητής ήταν ο Arrigo Sarri, με ανάγκασε να δίνω μια ατελείωτη σειρά ασκήσεων για τους τερματοφύλακες με τα πόδια.
Τον προκάλεσα, λέγοντάς του ότι θα μπορούσα κάλλιστα να βάλω τον Αντρέα Πίρλο να παίξει τερματοφύλακας.
Κατά τη γνώμη μου ο τερματοφύλακας πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκρούει, μετά αν είναι καλός με τα πόδια , αυτό είναι ένα πλεονέκτημα”.

Άντζελο Περούτσι