”Η πιο ευτυχισμένη ανάμνηση που έχω απ’όταν ήμουν παιδί, είναι όταν ο μπαμπάς μου με συνόδευε για να παίξω ποδόσφαιρο.

Ήμουν τυχερός που μέχρι τα δέκα μου χρόνια με συνόδευε ο μπαμπάς στο γήπεδο και όταν πέθανε συνέχισε να με συντροφεύει στους αγώνες ο νονός μου.

Με πήγαινε σε κάθε παιχνίδι και έλεγε σε όλους ότι θα έπαιρνε πρώτο εμένα.

Όταν ήμουν παιδί, με έβγαλαν από τη γειτονιά του Λας Φλόρες που είναι πολύ σκατ…

Εκεί έχασα πολλούς φίλους απο κάποια σφαίρα, επειδή ήμουν σε ένα μέρος όπου δεν έπρεπε να βρίσκονται παιδιά.

Όταν ήμουν μικρός δεν είχα ποτέ παιχνίδι, ίσως μόνο μια μπάλα και η αλήθεια ήταν ότι ήμασταν ευχαριστημένοι με αυτό.

Τα χρήματα που έλαβα όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, τα έδωσα στη μαμά.

Ήταν πολύ λίγα, θα ήταν χίλια πέσος και αυτό θα μας βοηθούσε να τρώμε μόνο μια φορά την ημέρα.

Η μαμά μου έλεγε ‘δεν πεινάω’ και το έκανε για να τρώμε λίγο παραπάνω ο καθένας.

Σκεφτόμουν τότε…

”Πόσο περίεργο, η μαμά μου δεν πεινάει ποτέ.”

Και την έβλεπα έτσι αδύνατη.

Όταν μεγαλώσαμε κατέληξα να συνειδητοποιώ ότι το έκανε για να τρώμε εμείς και αυτή δεν έτρωγε ενώ πεινούσε.”

Άνχελ Κορέα

Ο θάνατος του πατέρα του και των δύο αδελφών του, ο ένας αυτοκτόνησε, ο καρκίνος της μητέρας του και η εγχείρηση στην καρδιά του (δεν μπόρεσε να παίξει στον ημιτελικό του Λιμπερταδόρες που κέρδισε με την Σαν Λορέντζο).

Ο μικρός Άνχελ τα πέρασε όλα.

Κέρδισε όμως τον πιο σημαντικό αγώνα, κέρδισε την ίδια την ζωή.