«Όταν έφυγα από τη Ντιναμό Κιέβου, ο Λομπανόφσκι μου είπε...
 «Πήγαινε αγόρι μου, δόξασε τον εαυτό σου, προσπάθησε να κερδίσεις τα πάντα και αν μια μέρα κερδίσεις το Τσάμπιονς Λιγκ, να με θυμηθείς».
Του είπα...
 «Κάποια μέρα θα σου φέρω αυτό το κύπελλο».
Λάτρευε αυτή την διοργάνωση.
Έγινε μόνιμη σκέψη μου, έπρεπε να το κερδίσω αργά ή γρήγορα.
Η ευκαιρία παρουσιάστηκε το 2003.
Έπρεπε να χτυπήσω το τελευταίο καθοριστικό πέναλτι και ενώ περπατούσα αυτά τα 50-60 μέτρα είπα στον εαυτό μου...
«Μην αλλάξεις την απόφασή σου, μην αλλάξεις την απόφασή σου».
Είχα αποφασίσει να περιμένω την πρώτη κίνηση του Μπουφόν και μετά να κλωτσήσω.
Είχα έναν σπουδαίο τερματοφύλακα και έναν υπέροχο άνθρωπο μπροστά μου, αλλά ήξερα ότι είχα το πλεονέκτημα σε εκείνη την περίπτωση.
Ένιωθα ασφαλής.
Τα μάτια μου ήταν λαμπερά, γεμάτα ενέργεια, περίμεναν το σφύριγμα του διαιτητή.
Μετά το γκολ ήρθε και η αγκαλιά με τον Ντίντα.
Πετάχτηκα στο έδαφος με δυσπιστία, είχα κρατήσει την υπόσχεσή μου.
Φώναξα με όλη μου την καρδιά στον ουρανό...
 «Είμαι σίγουρος ότι ο Βαλέρι ήταν πολύ χαρούμενος εκείνη τη στιγμή».
Είχα μπει στην ιστορία, εκείνο το κύπελλο ήταν τελικά δικό μου.
Τώρα μου έμενε μόνο ένα πράγμα να κάνω.
Να μεταφέρω αυτό το ευλογημένο κύπελλο στον τάφο του δεύτερου πατέρα μου.
Για σένα, Συνταγματάρχη Λομπανόφσκι».
Αντρέι Σεφτσένκο