”Πρέπει να ξεκινήσω μια εξομολόγηση.
Δεν με ενοχλούν πολλά πράγματα, αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα που με ενοχλεί, είναι η ιδέα ότι η ιστορία μου, είναι ένα παραμύθι του ποδοσφαίρου.
Ξέρω ότι όταν οι άνθρωποι λένε ότι η καριέρα μου μοιάζει με το παραμύθι της Σταχτοπούτας, ότι πρόκειται για φιλοφρόνηση.
Το εκτιμώ, αλλά για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν αισθάνομαι έτσι, επειδή δεν είναι αλήθεια.
Κανένα μαγικό ραβδί δεν μου είχε υποδείξει την κατεύθυνση μου, δεν κέρδισα κάποιο είδος λαχείου για να προσγειωθώ σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου.
Ο λόγος για τον οποίο είμαι παίκτης της Λίβερπουλ…
Έχω δουλέψει σκληρά για να φτάσω εδώ που είμαι, και κάνοντας αυτό, ήμουν σε θέση να αξιοποιήσω στο έπακρο το ταλέντο μου.
Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία για μένα ως άτομο.
Ίσως δεν έχει σημασία και για την οικογένειά μου.
Το μόνο που έχει σημασία είναι επειδή μόνο ο Θεός ξέρει πόσο μικροί Άντι Ρόμπερτσον υπάρχουν εκεί έξω.
Παιδιά που αγωνίζονται να πείσουν τους ανθρώπους ότι το ταλέντο τους αξίζει μια ευκαιρία.
Παιδιά που χρειάζονται μόνο μια ευκαιρία για να φτάσουν εκεί όπου αξίζουν να είναι.
Παιδιά που θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, εάν αρχίσουν να πιστεύουν ότι μόνο ένα παραμύθι μπορεί να τα σώσει.
Ποτέ δεν ήθελα να είμαι παιδί αφίσας, αλλά αν πρόκειται να γίνω παιδί αφίσας για κάτι, θα πρέπει να είναι αυτό…αν δεν εγκαταλείψεις και αν συνεχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου, όταν άλλοι αμφιβάλλουν, τότε μπορείς να τα καταφέρεις.
Μπορείς να δείξεις ότι είσαι αρκετά καλός.
Τώρα έχω δύο δικά μου παιδιά, αυτό το μήνυμα είναι πιο σημαντικό από ποτέ.
Δεν θέλω να πιστεύουν ότι ο μπαμπάς τους ήταν απλώς τυχερός.
Χρειάζομαι να καταλάβουν ότι ο,τιδήποτε μπορούν να έχουν, μπορεί να εκπληρωθεί μόνο αν το βάλουν στο μυαλό τους.
Παραμύθια;
Αυτό είναι πράγματα για τον ύπνο.
Ένα από τα καλύτερα πράγματα στο ποδόσφαιρο είναι ότι υπάρχουν πολλά άτομα σαν κι εμένα.
Οι περισσότεροι παίκτες φτάνουν στην κορυφή επειδή έχουν ισχυρό κίνητρο.
Η ομάδα του Λίβερπουλ στην οποία είμαι μέλος έχει πολλούς τέτοιους παίκτες.
Είμαστε εκεί που είμαστε λόγω της εργασιακής μας ηθικής και της πεποίθησής μας ότι σχεδόν όλα είναι δυνατά.
Αυτό το μεθυστικό μείγμα ιστορίας, πάθους και ακλόνητης πίστης είναι μια κόλαση ενός πλεονεκτήματος και γι ‘αυτό η Λίβερπουλ έχει κερδίσει πολλές φορές και γι’ αυτό οι οπαδοί μας φτάνουν, πεπεισμένοι ότι το φαινομενικά αδύνατο είναι δυνατό.
Το έχουν δει να ξανασυμβαίνει, οπότε γιατί να μην το περιμένουν;
Mικρός είχα φθάσει στο Σέλτικ Παρκ με τη μαμά, τον μπαμπά και τον αδερφό μου.
Είχαμε τέσσερα εισιτήρια διαρκείας.
Ο αδελφός μου και εγώ είχαμε αφίσες Henrik Larsson παντού.
Θρύλος. Απόλυτος μύθος. Είχα ακόμη και πράσινη ταπετσαρία.
Η Σέλτικ ήταν μέρος της οικογένειάς μας.
Μπήκα στην ομάδα νέων, ένιωθα τόσο μικρούλης, απλά περιφερόμουν γύρω από το γήπεδο.
Στην συνέντευξή μου στο τέλος του έτους, οι προπονητές με ενημερώνουν ότι δεν θα συνεχίσω.
Ήμουν 15.
Ένας χρόνος από την υπογραφή ενός συμβολαίου.
Ένα χρόνο από το να είσαι κατάλληλος παίκτης για τη Σέλτικ.
Αλλά τελείωσε, ακριβώς έτσι, και πόνεσε σαν κόλαση.
Η μαμά το μισούσε που με έβλεπε να κλαίω.
Θυμάμαι ότι με άρπαξε και με πήγε στο αγαπημένο μου μέρος για να προσπαθήσει να μου φτιάξει τη διάθεση.
Ηξερε, πόσο άσχημα είχα πληγωθεί.
Ήταν απλώς απογοητευτικό, αλλά ευτυχώς η οικογένειά μου με στήριξε.
Μου επέτρεψαν να συνεχίσω να κυνηγάω το όνειρό μου, ακόμα κι αν ίσως αισθανόταν μη ρεαλιστικό να συνεχίζω.
Αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια στο Queens Park το 2010.
Λίγο μικρότερο club στη Γλασκώβη.
Η ζωή ήταν διαφορετική εκεί.
Έβγαζα 6 λίρες σε μια νύχτα.
Ήταν ένα είδος λέσχης της εργατικής τάξης, και οι περισσότεροι παίκτες έρχονταν για προπόνηση αφού είχαν τελειώσει με τις δουλειές τους.
Παρόμοια τα πράγματα και για μένα.
Δοκίμασα κάθε δουλειά που θα μπορούσα, για να τα βγάζω πέρα.
Οι γονείς μου μου είπαν οτι αν δεν έκανα το παιχνίδι μου εκείνο το χρόνο, πιθανότατα θα ήταν καλύτερο να αρχίσω να κοιτάζω τις επιλογές των πανεπιστημιακών σπουδών.
Έτσι έβαλα όλα όσα είχα για να βελτιώνομαι κάθε μέρα.
Αυτό ήταν πραγματική δουλειά, πραγματική πίεση.
Οι άνθρωποι πάντα με ρωτούν για την πίεση που υπάρχει στη Λίβερπουλ.
Και είναι εκεί, πιστέψτε με, το αισθάνομαι.
Αλλά υπάρχει αυτή η πίεση, και υπάρχει και η πίεση του παιχνιδιού για τη ζωή σου – γνωρίζοντας ότι αν δεν τα καταφέρεις, θα πρέπει να εγκαταλείψεις όλα όσα αγαπάς.
Αυτή είναι η πιο σκληρή πίεση που έχω αισθανθεί ποτέ.
Και σε αυτή την κατάσταση, άρχισα πραγματικά να πιστεύω στον εαυτό μου – ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Δεν είχα πραγματικά άλλη επιλογή.
Η Dundee United με πλησίασε μερικά χρόνια αργότερα και αυτό μου επέτρεψε να προπονούμαι κάθε μέρα βγάζοντας αρκετά χρήματα.
Αλλά νομίζω ότι τελικά ήταν καλό για μένα να δω τι κάνουν οι άνθρωποι καθημερινά, έξω από τη φούσκα του ποδοσφαίρου.
Όταν έλαβα την ευκαιρία να παίξω στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Χαλ το 2014, είχα ζήσει στην πραγματική ζωή.
Οι φιλοδοξίες μου ήταν πάντα να είμαι ένας συμπαγής παίκτης.
Όταν καθάριζα τους κάδους δεν πίστευα ποτέ ότι θα έπαιζα ποδόσφαιρο στο Champions League, ειδικά για τη Λίβερπουλ.
Όταν ακούς ότι η Λίβερπουλ σε θέλει, καλείς τον εκπρόσωπό σου σε περίπου πέντε δευτερόλεπτα.
Δεν μπορούσα να υπογράψω τη σύμβαση αρκετά γρήγορα, για να είμαι ειλικρινής.
Όμως γρήγορα άρχισα να βλέπω την πραγματικότητα.
Τα ιατρικά διήρκεσαν δύο ημέρες, και ήταν βάναυσα.
Η διατροφή μου ήταν περίεργη, διότι το ιατρικό προσωπικό έπρεπε να κάνει πολλές δοκιμές για να σιγουρευτεί ότι ήμουν ικανός και επρόκειτο να παραμείνω σε φόρμα.
Αφού πέρασα αυτές τις δοκιμές, έπρεπε να πάω στο Melwood για να κάνω ένα τεστ γαλακτικού οξέος.
Το έκανα με τον Danny Ings και μετά από μερικούς γύρους, γύρω από το γήπεδο ένιωσα κάτι με το στομάχι μου.
Ήξερα ότι τα πράγματα θα ήταν άσχημα, αλλά τι μπορείς να κάνεις; Συνέχισα να τρέχω.
Λίγα λεπτά αργότερα, έπεσα στα γόνατά μου, έκανα εμετό.
Αυτό το ιερό έδαφος.
Αυτός ο τόπος όπου έχουν εκπαιδευτεί όλοι αυτοί οι μύθοι.
Ο Βασιλιάς Κένι, ο Στίβι Τζέραρντ.
Και εδώ είμαι, ένας μικρός τύπος από τη Γλασκώβη, ξερνώντας μπροστά από το ιατρικό προσωπικό της Λίβερπουλ.
Εάν η πρώτη εικόνα μετράει, τότε ο Θεός ξέρει τι σκέφτονταν για μένα.
Την επόμενη μέρα, συναντήθηκα με τον προπονητή και άκουσα το γέλιο του από ένα μίλι μακριά.
Είχε προφανώς ακούσει για τη δοκιμή μου.
Γυρίζω και περπατάει προς το μέρος μου τρίβοντας την κοιλιά του και δείχνοντας εμένα.
Το προσωπικό πίσω του, είχε επίσης ένα μειδίαμα.
Με πήρε μια μεγάλη αγκαλιά.
Μετά από αυτό, χαλάρωσα λίγο.
Ολόκληρη η ομάδα με έκανε να νιώσω ευπρόσδεκτος εκείνη την εβδομάδα, αλλά ειλικρινά, χρειάστηκε πολύς χρόνος για να καταλάβω ότι ήμουν παίκτης της Λίβερπουλ.
Φορούσα τη κόκκινη φανέλα.
Φορούσα το αθλητικό σορτς, παντού όπου πηγαίναμε.
Το φορούσα γύρω από το σπίτι.
Αλλά ακόμα δεν ένιωθα σαν παίκτης της Λίβερπουλ.
Ολες οι εμπειρίες μου στη ζωή και οι δύσκολες στιγμές που πέρασα στη Σέλτικ και στο Queens Park, μου έμαθαν να είμαι υπομονετικός.
Οταν μπήκα στην αποστολή ήμουν έτοιμος!
Οι οπαδοί μας ήταν απίστευτοι.
Η νύχτα του τελικούντο 2018 ήταν σκληρή και δεν νομίζω ότι ποτέ κανείς ξεπερνάει μια νύχτα σαν κι εκείνη.
Απλά ζεις μαζί της.
Εκείνη τη νύχτα, θυμάμαι τη σιωπή στα αποδυτήρια, θυμάμαι την οδυνηρή πτήση στο σπίτι.
Και θυμάμαι να ακούω το «Ποτέ δεν θα βαδίσεις μόνη» μετά το τελικό σφύριγμα.
Οι οπαδοί συνέχιζαν να τραγουδάνε με πάθος και αυτό ήταν κάτι που σου έμενε.
Ήταν μια απίστευτη σεζόν, γεμάτη από τόσα σκαμπανεβάσματα και συναισθηματικές στιγμές.
Αλλά για μένα, ήταν επίσης μια ευκαιρία να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε την πλήρη εικόνα.
Από όταν αφέθηκα ελεύθερος από την Σέλτικ και έκλαιγα πάνω από το κάρυ μου, μέχρι την στιγμή που έβγαζα έξι λίρες σε ένα βράδυ δουλεύοντας σκληρά στη Σκωτία, μέχρι που υπέγραψα στη Λίβερπουλ και φόρεσα αυτήν την κόκκινη φανέλα που με δυσκολία το πίστευα.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορώ να εγγυηθώ για αυτή την ομάδα, για αυτή την ομάδα παικτών, είναι ότι δεν θα σταματήσουμε με τίποτα να προσπαθούμε να κάνουμε το όνειρο των οπαδών μας πραγματικότητα.
Αν συμβεί αυτό, δεν θα είναι παραμύθι. Το 2019 το πήραμε και το αξίζαμε!”
Άντριου Ρόμπερτσον
