Δοκίμαζα ελεύθερα χτυπήματα φάουλ στο σαλόνι με την σφουγγαρόμπαλα, προσπαθούσα να τη χτυπήσω πάνω από τον καναπέ.

Ήμουν οπαδός της Ίντερ, όταν με φώναξαν στην ομάδα έφτασα πάνω από το φεγγάρι. Ωστόσο, μετά τον δανεισμό στην Ρετζίνα και ο ατυχής προκριματικός αγώνας του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Χέλσινγκμποργκ έθεσε αμέσως σε κίνδυνο την εμπειρία μου στους Νερατζούρι.

Στην απέναντι όχθη του Μιλάνου με αναζήτησαν όταν ήμουν στο μήνα του μέλιτος, στην Μίλαν έζησα τα δέκα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, κερδίσαμε τα πάντα.

Κερδίσαμε και παίξαμε καλά.

Κωνσταντινούπολη? Ήταν το καλύτερο πρώτο ημίχρονο στην ιστορια του ποδοσφαίρου, μετά δεν ξέρω τι έγινε στο δεύτερο, δεν μπορούσα να το πιστέψω και σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μετά πήραμε μια ωραία εκδίκηση.

Με τον Ρίνο, ως παίκτες, κάναμε απίστευτα πράγματα, μια φορά έφαγε ένα ζωντανό σαλιγκάρι για στοίχημα και στο τέλος δεν του δώσαμε ούτε τα λεφτά!

Μετά στη Γιουβέντους, πρώτα ο Κόντε, ένας αληθινός νικητής και μετά ο Αλέγκρι, του οποίου οι ομάδες άλλοτε παίζουν καλά και άλλοτε όχι, αλλά στο τέλος κερδίζει, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου.

Είχα την τύχη να παίξω στις τρεις πιο σημαντικές ομάδες της Ιταλίας στην καλύτερη στιγμή του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Πολλοί από τους πρώην συμπαίκτες μου τώρα προπονούν, αν μου το έλεγαν εκείνη την εποχή, δεν θα το πίστευα, εγώ άλλαξα γνώμη και θέλησα να γίνω προπονητής χάρη στον Κόντε, που με δίδαξε πολλά».

Andrea Pirlo