“Ακόμα ακούω αυτόν τον τρομερό θόρυβο, μέχρι και σήμερα.Δεν ήταν αυτά που είχαμε συνηθίσει να ακούμε.

Ήταν διαφορετικά.

Έμοιαζε περισσότερο σαν κάτι από ταινία.Κατά κάποιον τρόπο, ήταν τρομερό.

Οι φίλοι μου και εγώ κάναμε μια αναστροφή στα ποδήλατά μας και αρχίσαμε να τρέχουμε γρήγορα στο σπίτι.

Ήμασταν μερικά τετράγωνα από τον δρόμο μας όταν ακούσαμε έναν νέο θόρυβο, μια μεγάλη έκρηξη, κοιτάξαμε ψηλά στον ουρανό και είδαμε ένα αεροπλάνο να πέφτει στο έδαφος.Από εκεί ήρθε φωτιά και μαύρος καπνός.

Ήταν ένα στρατιωτικό αεροπλάνο, το οποίο έπεσε κοντά στο σπίτι μου.

Αυτή ήταν η ζωή στη Σερβία στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα.

Θυμάμαι τη νύχτα που έπεσαν οι πρώτες βόμβες.

Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών.

Εγώ και ο αδερφός μου, Νίκολα ήμασταν με τη μαμά μου στο σαλόνι.

Η μαμά έβλεπε μεξικάνινη σειρά, δεν έχανε ούτε ένα επεισόδιο.

Είχαμε μόνο μία τηλεόραση, οπότε ήμασταν εκεί μαζί της, σιωπηλοί, μπερδεμένοι με αυτό που βλέπαμε.

Τότε το σπίτι ”σείστηκε”. Ξανά και ξανά και ξανά.

Δεν είχα ιδέα τι γινόταν.

Μετά το ανακαλύψαμε στην τηλεόραση…Το Βελιγράδι είχε βομβαρδιστεί.

Δεν βγήκαμε από το σπίτι τις πρώτες δυο μέρες.

Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε ανάμεσα στην ηχώ των εκρήξεων λίγα χιλιόμετρα μακριά, τους θορύβους των αεροπλάνων και τους εφιάλτες.

Ενώ ο αδερφός μου και εγώ μεγαλώναμε και ο πόλεμος έγινε μεγάλο μέρος της ζωής μας, συνειδητοποιήσαμε ότι το ποδόσφαιρο ήταν μια ευκαιρία που δεν μπορούσαμε να χάσουμε.

Είμαι υπερήφανος που φόρεσα το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Εθνικής ομάδας της Σερβίας, αισθάνομαι την ευθύνη να είμαι ο ηγέτης που χρειαζόμαστε, αυτό που ονειρευόμουν να γίνω.

Θυμάμαι πάντα τον πόλεμο, τις βόμβες, τις σειρήνες.

Ξέρω πόσο υπέφερε η χώρα μου και παρ’ όλα αυτά, είχε τη δύναμη να ορθοποδήσει.

Για το λόγο αυτό δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γη μου και τις καταβολές μου. Περήφανος πάντα, που είμαι Σέρβος”.

Αλεξάνταρ Κολάροφ