Έχεις ήδη ξεχάσει πότε η μητέρα σου φώναξε το όνομά σου για να σου θυμίσει ότι το δείπνο ήταν έτοιμο και εσύ έπαιζες τον πιο σημαντικό αγώνα του απογεύματος…
5 λεπτά ακόμα και θα είμαι εκεί…
Πόσο ψέμα έχει αυτή η πρόταση!
Δεν έχει νόημα να το αρνηθούμε, ζητήσαμε πέντε λεπτά ελπίζοντας ότι θα διαρκέσουν για πάντα και, αντίθετα, η μοίρα μας ήταν ήδη γραμμένη σαν αυτή ενός πυγμάχου στον καμβά, που έχει τη δύναμη να ακούσει μόνο την αντίστροφη μέτρηση του διαιτητή.
Εκείνα τα παιδιά που έτρεξαν με την μπάλα για ατελείωτες προκλήσεις για γκολ είναι οι σημερινοί γονείς.
Ναι, εμείς που μισούσαμε τον ιδιοκτήτη της μπάλας, συχνά του δίναμε και μια απίστευτη κλωτσιά, όταν μας έλεγε…
«Η μπάλα είναι δική μου, εγώ αποφασίζω ποιος παίζει!»
Ήταν ο μόνος με αξιοπρεπή μπάλα και άρχιζε να κάνει και φασαρία…
Αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο να τον κάνεις να αλλάξει γνώμη και ούτε καν τόσο προφανές ότι στο τέλος θα ενδώσει και θα μας αφήσει να παίξουμε.
Για να κάνει τον μάγκα λοιπόν, εφευρίσκει τις πιο άθλιες δικαιολογίες…
Αυτό ήταν ένα περίπλοκο εμπόδιο που δεν το έχουν στις σχολές ποδοσφαίρου.
Εάν μείνετε εκτός σχολής ποδοσφαίρου, θα νιώσετε ενοχλημένοι αλλά θα προσπαθήσετε με άλλο σύλλογο, αλλά αν μείνετε έξω από την ομάδα των φίλων σας στην αλάνα, όπου πάντα παίζατε και τα πηγαίνατε καλά, τότε θα θυμώσετε σοβαρά!
Τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν θέλαμε ποτέ να φύγουμε από το γήπεδο μέχρι την τελευταία στιγμή, παρακαλώντας μαμάδες και μπαμπάδες να μας δώσουν άλλα πέντε λεπτά, απίθανα και ίσως αιώνια, λεπτά «ανάρρωσης».
Το μόνο που είχε σημασία ήταν η νίκη!
Και θα μπορούσες να είχες ανατρέψεις το αποτέλεσμα ακόμα κι αν έχανες με 10-0 φωνάζοντας: “Όποιος το βάλει κερδίζει!
Δεν είχαμε προπονητές ή διαιτητές ή γονείς στο περιθώριο για να μας δίνουν συμβουλές.
Το οφσάιντ;
Υπήρχε πάντα κάποιος που στεκόταν στο απέναντι τέρμα έτοιμος να το πεταχτει χωρίς να τρέξει.
Αν έφταναν οι μεγαλύτεροι, αναγκαζόσασταν να φύγουμε από το γήπεδο και να πάμε αλλού με τους φίλους μας.
Δεν είχε νόημα να θυμώνεις, έτσι λειτουργούσε.
”Η εξήγηση ήταν… Καμία εξήγηση!”
Εστίες κατασκευασμένες με μπουκάλια, πέτρες η μπλούζες.
Κανονίζαμε να βρεθούμε την επόμενη μέρα και όλοι ήταν παρόντες για την αιώνια εκδίκηση…
