Με αποκαλούσαν «Καρχαρία», με απεικόνιζαν ως άνθρωπο της εξουσίας, κυνικό και αδίστακτο, χωρίς ενδοιασμούς στην αγορά.

Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτό το πορτρέτο.

Νιώθω σαν άνθρωπος με πάθη και συναισθήματα.

Ποτέ δεν ντρεπόμουν όταν έκλαιγα και πάντα ήμουν ικανός να το κάνω.

Αν έπαιζα τον σκληρό, είναι επειδή το απαιτούσε η δουλειά μου.

Έπρεπε να είμαι έτσι, το επέβαλλα στον εαυτό μου από σεβασμό στον επαγγελματικό μου ρόλο.

Ας θυμηθούμε για άλλη μια φορά από πού ξεκινήσαμε, το 1986…

Έπρεπε να παλέψουμε με την Γιούβε του Πλατινί και με τη Νάπολι του Μαραντόνα.

Ο αρχηγός μας, Φράνκο Μπαρέζι, ήταν ακόμη στην Serie B τρία χρόνια νωρίτερα.

Με ένα μικρό λουλούδι στο στόμα μας δεν θα είχαμε κατακτήσει τον κόσμο σε δύο χρόνια και είκοσι οκτώ τρόπαια σε είκοσι πέντε χρόνια.

Έμπαινα σκληρά στο παιχνίδι όταν χρειαζόταν, όταν ο Φαν Μπάστεν έκλεινε στην Φιορεντίνα και όταν ο Μασάρο ήταν κοντά στη Γιούβε, όταν έπρεπε να σπάσουμε την ιστορική συμφωνία μεταξύ Αταλάντα και Γιουβέντους για να φτάσουμε στον Ντοναντόνι, όταν έπρεπε να ξεφύγουμε με κρυφό συμβόλαιο μέσα στα εσώρουχά του.

Έπαιζα τον Καρχαρία για να ζήσω, χωρίς να χάσω την τρυφερότητα».

Adriano Galliani