”Η Iντερ ήταν μια ομάδα με πολλούς πρωταθλητές.

Την πρώτη μέρα που έφτασα στα αποδυτήρια καθόμουν δίπλα στον Βιέρι.

Μετά ήταν ο Μπάτζιο, ο Ρονάλντο, ο Ζαμοράνο, ο Μπλαν, ο Ζανέτι, ο Πανούτσι, ο Zέεντορφ, ο Ρεκόμπα…

Ήταν όλα τα είδωλά μου.Μοιράστηκα μαζί τους τα αποδυτήρια, τους θαύμαζα και τους εκτιμούσα.

Νόμιζα ότι δεν θα έπαιζα ποτέ.

Δεν είχα υπομονή, ήθελα να δοκιμάσω τον εαυτό μου αμέσως.

Μια φορά, στην προπόνηση, ο Λίπι με πήρε από το αυτί και είπε…

“Αγοράκι, είσαι νέος, μην βιάζεσαι, θα έχεις τον χώρο σου!”

Έμειναν δεκατέσσερα παιχνίδια μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος και έπαιξα στα έξι ως βασικός, αλλά υπήρχε μεγάλη πίεση.

Πάλεψα, γιατί για μένα η Ίντερ, σε εκείνη την ηλικία, ήταν λίγο υπερβολική, με απίστευτο υλικό και φοβερό ανταγωνισμό.

Κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης, εκτελούσαμε πέναλτι.

Ημουν στην ίδια ομάδα με τον Μπάτζιο και τον ρώτησα αν μπορώ να νικήσω τον Περούτσι.

Είχα φτάσει πριν δέκα μέρες και έσκαψα την μπάλα στον Περούτσι και πήγε στο δοκάρι.

Εκείνη τη στιγμή, η «αρκούδα» ο Περούτσι, σηκώνεται και αρχίζει να με κυνηγάει.

Έπρεπε να ξεφύγω, δεν γύρισα στα αποδυτήρια, μέχρι να σιγουρευτώ ότι έφυγε.”

Άντριαν Μούτου