«Η δική μου είναι μια γενιά που προέρχεται από το ποδόσφαιρο του δρόμου…

Θυμάμαι ότι σκαρφάλωνα σε τοίχους, έτρεχα και πήγαινα να παίξω ποδόσφαιρο στα ”γήπεδα” κοντά στο σπίτι μου, με τα τέρματα, φτιαγμένα απο πουλόβερ, μπλούζες και πέτρες.

Στο σπίτι, η μαμά μου πάντα παραπονιόταν, επειδή κατέστρεφα τα παπούτσια μου και επειδή κατά τη γνώμη της, ήμουν πολύ αδύναμος για να αφοσιωθώ σε αυτό το άθλημα.

Αλλά δεν την άκουσα, το καλοκαίρι έπαιζα από το πρωί ως το βράδυ και μετά κλέβαμε όλοι δαμάσκηνα και σταφύλια.

Πόσο όμορφα ήταν…

Σταμάτησα την μπάλα στα 34…

Οταν πήγαινα οπουδήποτε που είχε ”ουρά” απο κόσμο…

Όλοι έλεγαν:

«Σε παρακαλώ Ταρντέλι, πέρνα πρώτος» μου το έλεγαν οι άνθρωποι, για να μου δείξουν την καλοσύνη τους.

Αλλά δεν ήθελα.

Όταν σταματάς να παίζεις δεν χρειάζεται να παραπονιέσαι, δεν σου αξίζουν ειδικές τιμές, κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα.

Αυτό που μετράει, είναι να έχεις πραγματικούς φίλους που δεν σε εξαπατούν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε…

Σήμερα στο ιταλικό πρωτάθλημα η ποιότητα δεν έχει αυξηθεί, πράγματι έχει πέσει πολύ.

Τα παιδιά πηγαίνουν σε ακαδημίες ποδοσφαίρου και οι γονείς τους, πληρώνουν χρήματα με την ελπίδα να ανταμειφθούν με μελλοντικά κέρδη.

Δεν ονειρεύονται το επόμενο βήμα, αλλά αμέσως την μεγάλη ζωή.”

Μάρκο Ταρντέλι, ένας απο τους ήρωες της Ιταλίας, στο Μουντιάλ του 1982.