“Σε ένα παιχνίδι παίξαμε με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια. Έβγαινε ο ένας, έμπαινε ο άλλος και αλλάζαμε παπούτσια στο μεσοδιάστημα.”
Θανάσης Αντετοκούνμπο, για τα χρόνια στον Φιλαθλητικό.

‘Υπήρχαν μέρες, που έκανα προπονήσεις με το εφηβικό, το ανδρικό και το γυναικείο. Ήμουν όλη μέρα σε ένα γήπεδo. Πολλές φορές μάλιστα κοιμόμουν εκεί, σε ένα μπλε στρώμα, που νομίζω ότι υπάρχει ακόμα.
Γιάννης Αντετοκούνμπο

Μερικές φορες το ψυγείο μας,ηταν άδειο.

Καποιες μερες δεν πουλουσαμε τιποτα και δεν είχαμε χρήματα για να φάμε.

Οι καλές μέρες έφερναν απλώς τα απαραίτητα…πληρωμή του ενοικίου, του νερού, του ηλεκτρικού και την αγορά φαγητού”.

Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που με ευλόγησε με αυτό το ταλέντο για να βρεθώ σε αυτή τη θέση.

Ό,τι κάνω το κάνω μέσα από αυτόν.

Πάντοτε όταν περνάω στο παρκέ σκέφτομαι τον πατέρα μου που με πίεζε να παίζω όλο και πιο σκληρά, ακόμα και όταν το κορμί μου πονάει.
Θέλω να ευχαριστήσω τους εκπληκτικούς αδελφούς μου. Σας ευχαριστώ πολύ, σας αγαπάω πολύ. Είστε τα πρότυπά μου. Ευχαριστώ για όσα κάνετε για εμένα.
Να ευχαριστήσω και την εκπληκτική μου μητέρα. Είναι η ηρωίδα μου.

Δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον σου και αν δεν έχεις έναν καλό γονιό δεν μπορείς να τα καταφέρεις.

Η μητέρα μου είναι το οικοδόμημα αυτής της οικογένειας και είναι η ηρωίδα μου.
Πάντα ο πατέρας μου έλεγε, να θέλεις περισσότερα αλλά να μην είσαι άπληστος”.

‘Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Δυσκολευόμασταν, περάσαμε δύσκολες καταστάσεις ως παιδιά. Δεν πίστευα ποτέ πως θα είμαι 26 ετών και απλώς θα παίζω στους τελικούς.

Βαδίσαμε ένα μακρύ δρόμο.

Εκπροσωπώ και τις δύο πατρίδες μου, τη Νιγηρία και την Ελλάδα.

Πολλά παιδιά σε όλη την Αφρική και σε όλη την Ευρώπη με έχουν πρότυπο.

Αυτή η επιτυχία πρέπει να κάνει τους πάντες να πιστέψουν στα όνειρά τους.

Όταν δε νιώθετε καλά, να πιστεύετε αυτό που κάνετε, να συνεχίσετε να δουλεύετε.

Πιστέψτε. Ελπίζω πως δίνω στα παιδιά ελπίδα ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Πριν από χρόνια δεν ήξερα την επόμενη κίνησή μου.

Η μαμά μου πουλούσε πράγματα στους δρόμους.

Τώρα είμαι στην κορυφή, είμαι ευλογημένος. Ακόμα κι αν δεν καταφέρω να φθάσω ποτέ ξανά εδώ, είμαι καλά.

Είμαι καλά με όσα έχω πετύχει.

Ελπίζω αυτό να δώσει ελπίδα σε όλους, να τους επιτρέψει να πιστέψουν στα όνειρά τους.

Με πίστευε ο Κόμπε Μπράιαντ. Έπρεπε να πετύχω, να δουλέψω σκληρά.

Έπρεπε να δουλέψω σκληρά γιατί ο κόσμος με πίστευε. Αυτό με ενδιαφέρει. Δεν μου αρέσει να απογοητεύω τον κόσμο. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που υπέγραψα ξανά στο Μιλγουόκι. Δεν ήθελα να απογοητεύσω κανέναν.

Σκεφτόμουν όλο το ταξίδι, όλη την πορεία μου, τι έκανα για να φτάσω εδώ. Τι θυσίασαν οι γονείς μου για να είμαι εδώ. Αυτό το έβλεπα κάθε μέρα, κάθε μέρα της ζωής μου.

Αυτό είναι για την μαμά μου, δούλεψε τρομερά σκληρά για να είμαι εγώ εδώ. Δεν με πίεσε ποτέ. Αυτό είναι για τον μπαμπά μου, που μας βλέπει από ψηλά και για τη γυναίκα μου. Κάθε μέρα με κάνει καλύτερο άνθρωπο, προσέχει τον γιο μου. Αυτό είναι και για τα αδέλφια μου.

Υπήρχαν άνθρωποι που με βοήθησαν, κάθε μέρα.

Ευχαριστώ την μαμά μου, τον μπαμπά μου, την Μαράια, τα αδέλφια μου και όσους με βοήθησαν.