Αυτός είναι ο Αντόνιο Μοχάμεντ, ο ”ελ τούρκο” προπονητής της Μοντερέι.

Πολλοί τον έμαθαν απο την χειρονομία στον Κλοπ αλλά στην Λατινική Αμερική τον ήξεραν και τον ξέρουν πολύ καλα.

Ως οπαδός της Αργεντινής, γύρισε όλη τη Γερμανία για να ακολουθήσει την ομάδα στο Μουντιαλ του 2006.

Πήρε μαζί του όλη την οικογένειά του, την γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του.

Στο δρόμο για να πάνε στο ματς Γερμανία-Αργεντινή, είχαν ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα.

Ο Μοχάμεντ παραλίγο να χάσει το δεξί του πόδι, αλλά το χειρότερο ήτα,ν οτι ο Φαρίντ, ο εννιάχρονος γιος του, πέθανε μετά από τρεις ημέρες στο νοσοκομείο.

Στο σημείο του θανάτου έδωσε μια υπόσχεση στον μικρό, ο οποίος ήταν υποστηρικτής της Μοντερέι.

Να γυρίσει πίσω για να κερδίσει τον τίτλο στο Μεξικό, αυτή τη φορά ως προπονητής.

Η ζωή του Μοχάμεντ άλλαξε από εκείνη την ημέρα.

Κατάθλιψη, το πόδι του σε κακή κατάσταση, μια υπόσχεση να εκρεμμεί και ενοχές.

Ο Αντόνιο βρίσκει τη δύναμη να προχωρήσει, μέσα απο τρία πράγματα…Θεός,οικογένεια,μπάλα.

Ο Αντόνιο γίνεται προπονητής, ανεβάζει την Ουρακάν στην Πριμέρα.

Στην Ευρώπη,έχει ένα πέρασμα απο την Θέλτα, στο οποίο αποτυγχάνει.

Επιστρέφει στο περιβάλλον του, στη Λατινική Αμερική και πηγαίνει στην αγαπημένη του ομαδα, την Μοντερέι, επιτέλους ως προπονητής, ο οποίος θα φτασει στην κορυφή.

Η υπόλοιπη ομάδα τρέχει να πανηγυρίσει.

Η ομάδα κέρδισε τον τίτλο αλλά αυτός κέρδισε κάτι πιο σημαντικό.

Κέρδισε μια υπόσχεση τόσο βαριά και δεν μπορούσε καν να τρέξει, έμεινε ακίνητος, τρέχει μόνο το κλάμα του, στη μνήμη του Φαρίντ.

Επειδή η υπόσχεση είναι υπόσχεση, αλλά η υπόσχεση ενός πατέρα αξίζει διπλά.