Το 2001, όταν ο Ζιντάν επρόκειτο να φύγει από την Γιουβέντους για την Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ντελ Πιέρο προσπάθησε να κάνει ό,τι μπορούσε για να τον πείσει να μείνει.
Οι δυο τους είχαν έναν ισχυρό δεσμό, χτισμένο στον αμοιβαίο σεβασμό και την εκτίμηση.
Μια μέρα, στο τέλος της προπόνησης, ο Ντελ Πιέρο του είπε…
«Ζιζού, έλα, ας μείνουμε εδώ και ας κερδίσουμε μαζί το Champions League.
Έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε για να το κάνουμε».
Ο Ζιντάν έβαλε το χέρι του στον ώμο του και, με ένα μελαγχολικό χαμόγελο, απάντησε: «Άλεξ, είμαι χαρούμενος εδώ… αλλά στην Μαδρίτη νιώθω ότι με καλεί κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω».
Χρόνια αργότερα, ο Ζιντάν θα έλεγε σε μια συνέντευξη:
«Ο Ντελ Πιέρο είναι ένας από τους πιο έξυπνους και πιστούς παίκτες με τους οποίους έχω παίξει ποτέ.
Όταν ήμουν σε μπελάδες, ήξερα ότι έπρεπε απλώς να κοιτάξω τα μάτια του για να βρω ηρεμία».
Μια σιωπηλή φιλία, ποτέ πολύ εκτεθειμένη, αλλά γεμάτη αμοιβαίο θαυμασμό.
