Aπο The Ball Hog
Την σεζόν 1994-95 οι Spurs τερμάτισαν με ρεκόρ 62-20, καλύτερο ρεκόρ στην λίγκα στην Ιστορία τους (fun fact: το ρεκόρ εκείνης της σεζόν ισοψηφεί στην τέταρτη θέση πλέον και από τις πέντε καλύτερες regular season των Spurs, μόλις μία κατέληξε σε πρωτάθλημα, αυτή του 2014).
Αποκλείστηκαν από τους τελικούς του ΝΒΑ όμως από τους απίθανους Rockets του εκλεκτού κ. Olajuwon.
Η επόμενη ήταν εξίσου επιτυχημένη (στο κομμάτι της regular season), με 59 νίκες και εξίσου αποτυχημένη στα playoffs, αφού οι Spurs δεν έφτασαν καν στους τελικούς της Περιφέρειας.
Και η μεθεπόμενη ξεκίνησε πολύ κακά.
Στις 8 Δεκεμβρίου του 1996, η ήττα με 26 πόντους από τους μετριότατους Warriors ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Δεν ήταν το ρεκόρ 3-15 με το οποίο ξεκίνησε η ομάδα στην τρίτη σεζόν του Bob Hill – στο κάτω κάτω, ο “Ναύαρχος” David Robinson είχε τραυματιστεί σχεδόν από την αρχή της σεζόν, λογικό ήταν.
Ήταν το πολύ ετεροβαρές προς την επίθεση στιλ παιχνιδιού που ενοχλούσε τον τότε GM, Gregg Popovich.
Μην έχετε στο μυαλό σας τον Popovich των τελευταίων 15 ετών, στα πρώτα 15 χρόνια της προπονητικής του καριέρας, ο “Pop” μισούσε το πυροβολητό των ’80s και ’90s.
Ειδικά όταν στην ομάδα υπήρχαν οι Robinson και Rodman, δύο από τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες όλων των εποχών.
Για να δώσει μια απάντηση στο πρόβλημα, ο Popovich προέβη σε μια από τις τολμηρότερες στα όρια του θράσους κινήσεις: απέλυσε ως GM τον Bob Hill και προσέλαβε τον εαυτό του ως προπονητή, αρχής γενομένης από το ματς εναντίον των Suns στις 10 Δεκέμβρη!
Αξίζει να θυμηθούμε ορισμένες από τις αντιδράσεις τότε.
Popovich:
“Καταλαβαίνω πως η συγκυρία φαίνεται άσχημη. Το γεγονός ότι ο David [Robinson] επιστρέφει (σ.σ.: ναι καλά!) είναι συμπτωματικό.
Η απόφαση δεν έγινε επιπόλαια. Έγινε μετά από πολλή σκέψη, διαβούλευση και πόνο.”
Robinson:
“Συμφωνώ με την απόφαση; Όχι. Αλλά οι προπονητές είναι οι πρώτοι που τους κοιτάζουν όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και το 3-15 δεν είναι καλό. Δεν νομίζω πως ο Bob είχε χάσει την ομάδα. Πιστεύω πως όλοι δούλευαν πολύ σκληρά.”
Rodman:
“Τώρα λένε ότι θα ξεφορτωθούν τον Bob Hill. Ο Popovich… νομίζει ότι είναι θεός. Έλεγα πάντα ότι χωρίς εμένα δεν θα κέρδιζαν τίποτα. Όχι ότι είμαι ο Θεός ή ο Ιησούς, αλλά η καρδιά της ομάδας έφυγε. Νομίζω πως ήμουν η ραχοκοκκαλιά της. Έδινα τις μάχες και τους βοήθησα να στέκονται στα πόδια τους. Τώρα δεν έχουν κανέναν εκεί έξω να βάλει το στήθος του μπροστά”.
Alan Greenburg (δημοσιογράφος):
“Το Εγώ του Popovich μπορεί να ξεχειλίζει αλλά μην περιμένετε να κοουτσάρει μετά από τη σεζόν. Όλη κι όλη η εμπειρία του είναι οκτώ χρόνια στο Pomona- Pitzer College στο Claremont της California.”
Στο τέλος της σεζόν, οι Spurs ήταν αγνώριστοι. Ο Robinson και ο Sam Elliott είχαν παίξει ελάχιστα λόγω τραυματισμού (ή tanking, δεν κρίνουμε), ο Rodman που πραγματικά μισούσε τον Popovich, είχε ήδη γίνει ανταλλαγή από το προηγούμενο καλοκαίρι για να γίνει πρωταθλητής στους Bulls, πρώτος σκόρερ εκείνη τη σεζόν ήταν ο post-ΠΑΟ και past his prime, Dominique Wilkins και οι Spurs είχαν, για πρώτη φορά από όταν αποβιβάστηκε ο Robinson στα μέρη τους, μείνει με λιγότερες από 50 νίκες και εκτός playoffs.
Όμως, είχαν ρεαλιστικές πλέον πιθανότητες (αν και φαβορί στο lottery ήταν οι Celtics) να πάρουν τον στολίδι του draft του 1997, τον Tim Duncan.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, ο Gregg Popovich, λόγω προβλημάτων υγείας, αφήνει και επίσημα τους πάγκους και επιστρέφει στην διοίκηση των Spurs.
Το τι μεσολάβησε δεν έχει νόημα να το παραθέσουμε. Όλοι το γνωρίζουν.
Ράφτηκε με το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα και κεντήθηκε για πάντα στον ουρανό του – μπασκετικού – πλανήτη Γη.
Τα λέμε, Pop.
