”Ο Κατσουράνης μου έδωσε δώρο μια φανέλα του Euro 2004.

Έχω τεράστιο πάθος γι’ αυτή τη χώρα.

Οι πάντες το ξέρουν.

Δεν κρύβω ποτέ τίποτα.

Η Πορτογαλία είναι η χώρα μου, είναι αυτή για την οποία υποφέρω, αλλά η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα μου.

Δεν μπορώ καν να πω δεύτερη χώρα, δυσκολεύομαι να το προφέρω, καταλαβαίνετε τι λέω; Για μένα είναι και αυτή χώρα μου.

Είναι διαφορετικό, αλλά νιώθω σαν στο σπίτι μου εκεί, όπως και στην Πορτογαλία.

Δεν ήταν εύκολο το 2004, αλλά είμαι Πορτογάλος και ήθελα να κερδίσει η Πορτογαλία. Σχολίαζα τον τελικό για ελληνικό ραδιόφωνο και υπέφερα πολύ με τη νίκη της Ελλάδας στην Πορτογαλία.

Τώρα, η πληγή μειώθηκε λίγο γιατί νικήτρια ήταν η Ελλάδα κι’επειδή από τους 23 παίκτες της ομάδας εκείνη την εποχή, οι 21 ήταν παίκτες μου στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ.

Ήθελα να κερδίσει η Πορτογαλία, αλλά αν δεν κέρδιζε κι‘έπρεπε να πάει σε κάποια άλλη ομάδα, ήθελα να το πάρει η Ελλάδα.

Ημουν ήδη “μεγάλος” στην Πορτογαλία.

Πρώτα ταυτίστηκα με την Μπενφίκα.

Όλοι το ήξεραν αυτό και μετά πήγα να προπονήσω την Πόρτο.

Και είχα πολύ ισχυρή σύνδεση μαζί της.

Έχω δύο ξαδέρφια που είναι από την Μπενφίκα και σταμάτησαν να μου μιλάνε.

Δεν δέχτηκαν ότι θα προπονούσα την Πόρτο.

Στην Ελλάδα πέρασα από την Α.Ε.Κ. τον Παναθηναϊκό και τον Π.Α.Ο.Κ. και δεν προέκυψε κάτι τέτοιο.

Αλλά εδώ συνέβη.

Μετά την Πόρτο, πήγα στη Σπόρτινγκ και μετά πλέον, ως προπονητής, στην Μπενφίκα, μ’ένα πέρασμα από την Ελλάδα ενδιάμεσα.

Σε κάποιο σημείο της ζωής μου σκέφτηκα ότι το ξενοδοχείο θα ήταν η αιώνια αγάπη μου.

Όταν σταμάτησα να παίζω, απλά πίστευα ότι η ζωή μου θα ήταν πάντα στον ξενοδοχειακό κλάδο.

Αυτό θα ήταν το πάθος της ζωής μου σε καθημερινούς όρους, αλλά σήμερα συνεχίζει να είναι, γιατί έρχομαι εδώ κάθε φορά που βρίσκομαι στην Πορτογαλία.”

Φερνάντο Σάντος