«Το ντεμπούτο μου στη Μπαρτσελόνα έγινε sτις 2 Οκτωβρίου 1999 κόντρα στη Βαγιαδολίδ και είναι μια απίστευτη ιστορία.

Αρχισα τηn σεζόν με την πρώτη ομάδα, αλλά δεν είχα παίξει ποτέ μέχρι τότε.

Το πρωί της Παρασκευής μου είπαν ότι θα έπαιζα με τη Μπαρτσελόνα Β επειδή υπήρχαν πολλοί τραυματίες.

Παρασκευή βράδυ, επομένως, έπαιξα με τη Β ομάδα.

Μετά το ματς βγήκα με φίλους μου, πεπεισμένος ότι δεν θα ήμουν στην αποστολή της πρώτης ομάδας την επόμενη μέρα.
Γύρισα σπίτι στις 04:00 τα ξημερώματα και όταν άνοιξα την πόρτα, ο πατέρας μου περιέργως δεν κοιμόταν.

“Τηλεφώνησε ο Φαν Γκάαλ, του είπα ότι κοιμάσαι, στις 07:00 το πρωί πρέπει να ξεκινήσεις για Βαγιαδολίδ” μου είπε.

Τον ρώτησα…

“Tι θέλει από μένα ο Φαν Γκάαλ; Επαιξα σήμερα”.

Τρεις ώρες μετά, τελικά, αναχώρησα.

Φτάνω στο Βαγιαδολίδ, στο ξενοδοχείο της ομάδας και εκεί ήταν ο Φαν Γκάαλ, ο οποίος μου είπε…

“Σε κάλεσα επειδή ήρθε η ώρα σου”.

Εμεινα ακίνητος για αρκετά δευτερόλεπτα.

Ανέβηκα στο δωμάτιο και κάλεσα όλους τους φίλους μου και τον πατέρα μου.

Δεν το πίστευε κανείς.
Στο 58ο λεπτό μπήκα στη θέση του Σιμάο αλλά δεν έπαιξα καλά.

Δεν με κρατούσαν τα πόδια μου.

Νικήσαμε 0-2 και στο τέλος του ματς ήμουν ευτυχισμένος σαν μικρό παιδί.

Επιστρέφουμε στα αποδυτήρια και ο Φαν Γκάαλ μου λέει…

“Το ξέρω ότι γύρισες αργά χθες βράδυ.

Σήμερα δεν σε χρειαζόμουν, αλλά ήθελα να σε τιμωρήσω.

Νικούσαμε και σε έβαλα να παίξεις.

Παίζεις στη Μπαρτσελόνα, επομένως δεν έχεις δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι όπως χθες βράδυ”.

Του απάντησα….

“Φυσικά, δεν θα ξαναγίνει”.

Και από μέσα μου σκεφτόμουν…

“Μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω ντεμπούτο παρά τα όσα έκανα χθες βράδυ.

Αρα αυτό σημαίνει πως όλο και κάτι αξίζω ως παίκτης.

Δεν μπορώ να τον απογοητεύσω ποτέ, πλέον”.

Από εκείνη την ημέρα δεν έκανα ούτε ένα λάθος στη συμπεριφορά μου».

Κάρλες Πογιόλ