«Στην Τσεζένα έπαιζε ένα μικρό αγόρι που εμφανιζόταν πάντα με ένα φθαρμένο παλτό, με παλιά αθλητικά παπούτσια ακόμα και όταν είχε χιόνι και δεν ήταν τόσο μοντέρνος όσο σήμερα.
Το όνομά του ήταν Walter Bianchi.
Μια μέρα τον ρώτησα...
- «Βάλτερ, τι κάνει ο πατέρας σου;».
- «Είμαι ορφανός» απάντησε.
- «Και τι δουλειά κανει η μητέρα σου;»
- «Θυρωρός για τρεις μήνες το χρόνο, ως έκτακτη εργαζόμενη και μετά καθαρίζει τα σπίτια των άλλων!»
- «Αλλά ξέρω ότι έχεις δύο αδέρφια! Και με πόσα χρήματα ζεις;»
- «Με τα χρήματα που βγάζει η μαμά και τα λίγα χρήματα που παίρνω απο εδώ».
Είχαμε ένα κοινό ταμείο με τους παίκτες, μαζεύαμε χρήματα και δίναμε σε όποιον είχε ανάγκη.
Μετά πήγα στον Λουγκαρέσι, ο οποίος κατάλαβε την κατάσταση και αύξησε τον μισθό του.
Η μητέρα του φοβήθηκε.
Του είχαμε δώσει χρηματικό έπαθλο.
Ο Βάλτερ μου είπε ότι τον είχε μαλώσει.
«Μα τι έκανες, πήγες να κλέψεις;».
Ο Μπιάνκι με ακολούθησε σε όλη μου την καριέρα, στην Πάρμα και μετά στη Μίλαν, μετά τον πούλησαν στο Τορίνο και μετά προσγειώθηκε στη Βερόνα, στην Κοζέντσα και ξανά στη Βερόνα.
Μια καλή καριέρα, μετά συνέχισε ως προπονητής.
Τον πήρα μαζί μου στην εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια ως βοηθός προπονητή της ομάδας κάτω των 15 ετών.
Μια φιλία που κράτησε μια ζωή».
Πραγματικό ποδόσφαιρο και πραγματικές φιλίες, σε άλλες εποχές...
Αρίγκο Σάκι