«Κάποιοι ποδοσφαιριστές σήμερα δεν διαθέτουν το συστατικό της ταπεινότητας, πιστεύουν ότι έχουν κάνει αμέσως το ποιοτικό άλμα, αντίθετα συχνά χρειάζεται να αφοσιωθούμε μέχρι το τέλος και να παραμείνουμε πιο προσγειωμένοι για να μπορέσουμε να φιλοδοξούμε σε σημαντικά στάδια μια μέρα. 
Σε αυτούς λέω να πιστεύουν στα όνειρα, να τα καλλιεργούν με πάθος και ταπεινότητα, να προσπαθούν πάντα να κρατάνε τα πόδια τους στη γη.
Το παραμύθι μου μεγάλωσε χάρη στη δύναμη και τη θυσία, χάρη στην οικογένειά μου και τον πατέρα μου.
Ως παιδί, μετά από ένα παιχνίδι στο οποίο δεν έπαιζα καλά, ο πατέρας μου, μου έλεγε να βγω από το αυτοκίνητο 4-5 χιλιόμετρα από το σπίτι για να με κάνει να καταλάβω ότι η δέσμευση ήταν θεμελιώδης στο ποδόσφαιρο.
Ο πατέρας μου έκανε πολλές θυσίες για την οικογένεια, θυμάμαι όταν στα 40 του αποφάσισε να αποφοιτήσει ως τεχνικός για να φέρει στο σπίτι επιπλέον 50.000 λιρέτες.
Ήταν τα 70s, αυτά της μεγάλης Περούτζια.
Θυμάμαι πάντα πηγαίναμε στο γήπεδο με τον μπαμπά μου για να δούμε εκείνη την Περούτζια των ρεκόρ, αυτή που δεν έχασε ποτέ και πάλευε μέχρι την τελευταία μέρα με τη Μίλαν για να κερδίσει το Scudetto.
Το πάθος μου για το ποδόσφαιρο πηγάζει από εκεί, από εκείνο το μεγάλο πάθος που μου μετέδωσε ο μπαμπάς μου για το οποίο είχα μόνο την μπάλα σαν εικόνα μου.
Αποφάσισα να τελειώσω την καριέρα μου στην Περούτζια τιμώντας την υπόσχεση που έδωσα στον πατέρα μου.
Ενστικτωδώς, μόλις μπήκα στον αγωνιστικό χώρο, γύρισα προς το πέταλο για να τον χαιρετήσω, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν ήταν πια εκεί».
Φαμπρίτσιο Ραβανέλι