”Έφυγα από την Αλβανία με τα πόδια, χωρίς έγγραφα, χωρίς χαρτιά και πέρασα τα σύνορα.

Η επιθυμία μου ήταν να πάω στη Γερμανία.

Δεν ντρέπομαι για τίποτα, πίσω από αυτή την περιπέτεια υπήρχε ένα όνειρο να εκπληρώσω και είμαι πολύ περήφανος για τον δρόμο που έχω κάνει.

Όταν έφτασα εκεί, πήγα να δοκιμαστώ σε πολλές ομάδες.

Η Λουντβιχσχάφεν μου έδωσε την ευκαιρία.

Η προσφορά ήταν…

«Το πρωί δουλεύεις κηπουρός και το απόγευμα προπόνηση».

Δέχτηκα αμέσως.

Μια μέρα, ένας συνάδελφος με χτύπησε στο πόδι με αλυσοπρίονο και μου έβγαλε σχεδόν τρία χιλιοστά από κόκαλο.

Ήμουν πολύ τυχερός στη ζωή μου.

Πλέον νομίζω ότι μόνο ένας τρελός πρόεδρος όπως ο Λοτίτο θα μπορούσε να με κάνει αθλητικό διευθυντή.

Έχει δει πράγματα σε μένα που εγώ ο ίδιος δεν είχα δει.

Μήνες αργότερα, ο Λοτίτο μου εξήγησε γιατί με επέλεξε….

«Μιλάς έξι γλώσσες, ξέρεις το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη, είσαι έξω από το ρωμαϊκό περιβάλλον.»

Δεν μου αρέσει να δουλεύω με πολύ κόσμο, δεν μου αρέσει να δουλεύω σε πολλά μέτωπα.

Έχω έναν συνεργάτη για τα δεδομένα και τα στατιστικά, έναν που μου ετοιμάζει κλιπ των παικτών, έναν για την ανάλυση των αντιπάλων και μετά οι αναφορές πολλών φίλων απο όλο τον κόσμο.

Εχω αλλάξει σπίτι, τηλέφωνα, διευθύνσεις, κάρτες κινητού για να βρω ησυχία…

Σε αυτά τα δέκα χρόνια κάτι έχει πεθάνει μέσα μου αλλά έτσι είμαι, δεν τα παρατάω.

Η πραγματική πρόκληση είναι να κάνω σωστά την δουλειά μου.”

Ίγκλι Τάρε