”Συχνά όταν βλέπω έναν παίκτη να χτυπάει στο παιχνίδι ή στην προπόνηση, οι σκέψεις μου πάνε σε εκείνη την καταραμένη νύχτα…
Ήμουν ένας από τους πρώτους που ήταν κοντά στον Ρονάλντο.
Είχε το πρόσωπο του πόνου.
Είχε δάκρυα στα μάτια του, έκλαιγε και φώναζε…
” τελείωσε, τελείωσε!!!”
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το βλέμμα.
Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν ένα παιδί…
Έκλαιγε για την μοίρα του.
Θυμάμαι το χειροκρότημα όλων στο γήπεδο, την στιγμή που ο Ρονάλντο βγήκε ουρλιάζοντας σε ένα φορείο.
Στο τέλος του παιχνιδιού, θυμάμαι επίσης τα δάκρυα του Ζαμοράνο στα αποδυτήρια, σαν ένας πατέρας που νοιαζόταν για το γιο του, έλεγε συνέχεια…
“Δεν μπορεί να τελειώσει έτσι.”
Είναι σαν ένας εφιάλτης που επιστρέφει συχνά.
Μια σκοτεινή στιγμή, που ακόμα μου παγώνει το αίμα στις φλέβες”.
Ντιέγκο Σιμεόνε
Η νύχτα που πόνεσε το ποδόσφαιρο.
Η νύχτα που ο Ζαμοράνο έκλαιγε σαν μικρό παιδί στο προσκεφάλι του Φαινομένου, για την κακή του τύχη.
Η νύχτα που ακομα και ο σκληρός Σιμεόνε λύγισε, στην θέα του τραυματισμού του Φαινομένου.
Η νυχτα που το Φαινόμενο είδε τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια του.
Η νύχτα που τον ξέγραψαν οι πάντες.
Πολλοί στοιχημάτιζαν ότι δεν θα επιστρέψει.
Αυτος πήγε κόντρα στα προγνωστικά.
Ο Ρονάλντο ως ένα πραγματικό Φαινόμενο ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες του…
