”9 Φεβρουαρίου 2001 μας κάλεσαν για να μας πουν ότι ο Νικολό είχε ένα τροχαίο ατύχημα.
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο καταλάβαμε ότι ”εφυγε” βλέποντας όλους τους συμπαίκτες του να κλαίνε.
Ήμουν σαραντατριών ετών όταν όλα άλλαξαν.
Είμαι καθολικός και ρώτησα τον Κύριο πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω τον υπόλοιπο χρόνο μου μετά τον θάνατο του γιου μου.
Μετά το θανατηφόρο ατύχημα δύο πράγματα υπήρξαν θεμελιώδη στη ζωή μου…
Η μεγάλη αγάπη της οικογένειάς μου και η πίστη.
Έχασα τον μπαμπά μου στα δεκαεννιά μου χρόνια και δεν πίστευα ότι θα πάω λουλούδια στο νεκροταφείο για τον γιο μου.
Αν δεν είχα αυτή τη μεγάλη πίστη και την πεποίθηση οτι θα βρω και θα δω τον γιο μου ξανά μια μέρα, θα ήταν δύσκολο να ζήσω με αυτόν τον πόνο.
Μπροστά στη γυναίκα και τις κόρες μου ήθελα να είμαι το άτομο που θα μπορούσαν να βρουν κουράγιο και δύναμη και αυτές προσπάθησαν να μην με αφήσουν να κλάψω.
Μου λείπει να μπορώ να κλάψω, το έκανα κρυφά γιατί δεν ήθελα να το κάνω μπροστά τους.
Αλλά και πάλι ήταν ένα λάθος γιατί τόσο τον πόνο όσο και την ευτυχία πρέπει να την μοιραζόμαστε.
Όσο περνάει ο καιρός κουβαλάω τόσα πολλά τραύματα μέσα μου.
Οι στιγμές που με συγκίνησαν περισσότερο…
Η τιμή στον Νικολό πίσω από την Κούρβα Φιζόλε των οπαδών της Φιορεντίνα.
Όταν έπαιζα στην Φιορεντίνα και προπονούμουν στο γήπεδο, η Άννα έπαιρνε τον Νικολό, που ήταν μικρός και μετά την προπόνηση πήγαινα να παίξω μαζί του ακριβώς σε εκείνα τα χορτάρια, σε εκείνο τον κήπο.
Οτι πήρε το όνομα του εκείνος ο κήπος ήταν μια ευχαρίστηση.
Ο Νικολό γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1983.
Η σχέση μου με τον Θεό δεν έχει αλλάξει μετά τον θάνατο του Νικολό.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ λέω τις προσευχές μου και η τελευταία εικόνα είναι του Νικολό.
Δεν ξέρω πώς θα τον ξαναδώ, αν θα είναι στην ηλικία που μας άφησε ή μεγαλύτερο.
Σημασία έχει να τον αγκαλιάσω σφιχτά ξανά”.
Ο Τζιοβάνι Γκάλι για τον γιο του Νικολό, ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο που δεν πρόλαβε να λάμψει.
Το ”27” που φορούσε στην Μπολόνια, το τιμάει ο κολλητός του και ΄΄σειρά΄΄ του, ο επιθετικός Φάμπιο Κουαλιαρέλα.
