”Συχνά παίρνω το αυτοκίνητο και γυρίζω σε διάφορες ακαδημίες της χώρας μου για να ανακαλύψω ταλέντα.

Λατρεύω να βλέπω μικρά παιδιά να μεγαλώνουν με μια μπάλα στα πόδια.

Ωστόσο, τις περισσότερες φορές ακούω από τους εκπαιδευτές τους…

“Αυτό το παιδί δεν είναι κατάλληλο για ποδόσφαιρο. “

“Αυτό δεν έχει την σωματική διάπλαση. ”

“Αυτό έχει δύναμη, αλλά δεν έχει κεφάλι”.

”Πρέπει να μάθει να είναι ομαδικός.”

Κάθε φορά που ακούω αυτές τις φράσεις, ντρέπομαι γι’αυτούς που τις λένε.

Τι σημαίνει ένα παιδί δεν έχει κεφάλι…

Τι σημαίνει ένα παιδί πρέπει να μάθει να παίζει για την ομάδα…

Ήμουν δώδεκα ετών και έπαιζα μόνος, η μπάλα ήταν ιδιοκτησία μου.

Θα έκανα ντρίμπλα σε κάποιον μόνο αν αναγκαζόμουν μέσα στο παιχνίδι.

Άλλα έπαιξα στο υψηλότερο επίπεδο κερδίζοντας τα πάντα.

Αυτά είναι πράγματα που μαθαίνεις με τον καιρό.

Ένα παιδί πρέπει να είναι ελεύθερο να εκφράσει το ταλέντο του στα δώδεκά του χρόνια.

Δεν πρέπει να εξαναγκάζεται σε περιττά σχέδια και τακτικές.

Κάνοντας αυτό, μεγαλώνουμε μια γενιά ψυχικά κλειστών ποδοσφαιριστών, που δεν έχουν φαντασία.

Αν προσέξεις, κανείς δεν νοιάζεται πια.

Δεν βλέπουμε ντρίμπλα πλέον και παίκτη ικανό να κερδίσει έναν παιχνίδι μόνος του.

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε το ποδόσφαιρο, πρέπει να επιστρέψουμε στις βάσεις του, γιατί το ποδόσφαιρο γίνεται όλο και πιο βαρετό”.

Πολ Σκόουλς