“Πρώτη προπόνηση με την μεγάλη ομάδα της Μίλαν, το όνομά του προπονητή μου, ήταν Αλέγκρι.
Υπήρχαν ο Κακά, ο Ρομπίνιο, ο Ντε Γιονγκ, ήταν κάτι συναισθηματικό, που θα κρατήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Όταν μπήκα στο γήπεδο, κοίταξα γύρω μου και είπα στον εαυτό μου…
“Τώρα τι πρέπει να κάνω εδώ…??
“Θυμάμαι ότι σε ένα μικρό παιχνίδι που κάναμε στην προπόνηση, είδα τον Κακά και του είπα…
“Περίμενε μια στιγμή, αλλά πού βρίσκομαι??”
Μετά έκανα προπόνηση προσπαθώντας να μην σκέφτομαι και πήγε καλά.
Το γκολ μου απέναντι στην Γιουβέντους, ήταν ακόμα καλύτερο, απίστευτα συναισθήματα.
Δεν είχα ετοιμάσει τίποτα, θυμάμαι να πανηγυρίζω στο γρασίδι και το κοινό σε έκσταση.
Από τότε που βρέθηκα στην Γιούβε έζησα ιδιαίτερα δύο στιγμές ανατριχίλας…
Η πρώτη είναι όταν υπέγραψα το συμβόλαιο και είδα γραμμένο το Γιουβέντους στο συμβόλαιο, ήταν κάτι φανταστικό.
Το δεύτερο είναι όταν πήγα στο γήπεδο και για πρώτη φορά είδα την φανέλα μου με τον αριθμό και το επώνυμο μου, ήταν μεγάλη συγκίνηση, πήρα την φανέλα, την φίλησα και είπα…
”Μανουέλ, τώρα είσαι εδώ και έφτασε η ώρα να παίξεις.”
Ευτυχώς είμαι ένα αγόρι που συνεχίζει να ονειρεύεται, ακόμα και επειδή στον κόσμο μας το να σταματήσεις να ονειρεύεσαι είναι αδύνατο, ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσω να βελτιώνομαι, έχω ατομικά και συλλογικά όνειρα. ”
Μάνουελ Λοκατέλι
